วัณณ์ฎา 2

2182 Words

ลออมองใบหน้าหล่อเหลาของวัณณ์ฎาครู่หนึ่ง ก่อนจะคลานไปนั่งข้างหน้าเขาจากนั้นก็เริ่มแสดงการละคร “หนูอยากรดน้ำมนต์ พี่วัณณ์รดให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ?” ลออพูดด้วยใบหน้าออดอ้อนพร้อมกับทำตาปริบ ๆ เพื่อให้วัณณ์ฎาเห็นใจ ทว่าเขากลับมองเธอนิ่ง ๆ แล้วตอบกลับด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “น้ำมนต์หมดแล้ว” สิ้นเสียงทุ้มมือหนาก็เอื้อมไปหยิบขันสีทองที่มีน้ำมนต์เหลือเต็มขัน เพื่อเอาไปเก็บในห้องรับรองเช่นเดิมทว่า... “ว้า~ น้ำมนต์หมดแล้วเหรอ งั้นพี่วัณณ์เอาน้ำอื่นรดให้หนูหน่อยได้ไหม” “น้ำอะไร?” “พี่วัณณ์มีน้ำอะไรบ้างล่ะ” ไม่พูดเปล่า ลออเตรียมคลานเข่าเข้าไปนั่งในกลางหว่างขาของวัณณ์ฎา เหมือนเช่นที่เธอเคยทำ ทว่าเขากับรู้ทันจึงเลื่อนมือไปดันศีรษะของเธอไว้ พร้อมกับพูดตำหนิด้วยใบหน้าเข้มดุ “เป็นสาวเป็นแส้ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย” “แล้วพี่วัณณ์โกหกหนูทำไมล่ะ” “ก็ไม่อยากรดน้ำมนต์ให้” “...” หากเธอชอบเขาแล้วได้ยินคำพูดนี้คงจะเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจน่าดู แต่ดีที่เธอไม่ได้รู้สึกอะไร จึงทำเป็นหูทวนลมแล้วรบเร้าต่อ “แล้วทำไมอี...เอยพี่ถึงรดให้มันได้” “ไม่เหมือนกัน เขาตั้งใจมาให้รดเพราะมีสอบ” “หนูก็ตั้งใจมาให้พี่รดเหมือนกัน แม้จะไม่มีธุระอะไรก็ตาม” เมื่อเหนื่อยที่ต้องเถียงกับเธอ วัณณ์ฎาจึงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย จากนั้นก็เลือกไม่สนใจเตรียมลุกขึ้นเอาน้ำมนต์ไปเก็บในห้องรับรอง ทว่าลออจับขาเขาไว้แล้วพูดก่อน “พี่วัณณ์ไม่อยากรดน้ำมนต์ให้หนูขนาดนั้นเลยเหรอ” “ใช่” “แต่หนูอยากให้พี่รดให้นะ รดให้หนูหน่อยได้ไหม” “อยากรดขนาดนั้นเลย?” “ใช่จ้ะ” พูดจบลออก็ขยับเข้าไปกอดขาวัณณ์ฎาด้วยท่าทีออเซาะ จนเต้าอวบบดเบียดกับขาแกร่ง ขณะตาคู่สวยมองเขาปริบ ๆ เห็นเช่นนั้นวัณณ์ฎาก็ได้แต่มองนิ่ง ๆ ขณะในใจตำหนิเธอในท่าระริกระรี้ กิริยาเกินหญิงที่แสดงออกมา อีกทั้งยังไม่รู้จักระมัดระวังตัว จนอยากจะเขกหัวเธอให้ยุบสักที ก่อนจะพูดบอกเธอด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ “ปล่อย แล้วก็ขยับออกไป เดี๋ยวรดน้ำมนต์ให้” “พี่วัณณ์พูดจริงใช่ไหม?” “อือ” ลออได้ยินเช่นนั้นก็รีบทำตามที่วัณณ์ฎาบอกอย่างว่าง่าย ขยับตัวออกห่าง จากนั้นก็นั่งมองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อหมอประจำหมู่บ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในขณะที่อีกคนนั้นมองเธอด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกเช่นเดิม ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปหยิบขันน้ำมนต์แล้วเอ่ยบอก... “พนมมือขึ้นแล้วหลับตาลง” “จ้ะ” เมื่อกระพุ่มมือสวยยกขึ้นวางกลางหว่างอก ตาคู่สวยก็หลับลง วัณณ์ฎาจึงกวาดสายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูของลออ ที่ทำเอาเขาเกือบหลงเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ต้องหักห้ามใจเอาไว้ ขณะวัณณ์ฎาตกอยู่ในภวังค์ความคิดจู่ ๆ ลออก็ลืมตาขึ้น พอเธอเห็นเขามองอยู่จึงพูดจีบปากจีบคอ “หนูสวยใช่ไหม พี่วัณณ์ถึงมองตาเยิ้มเลย” “หึ!” “ไม่ปฏิเสธด้วย แปลว่าจริง งุ้ย เขิน” ลออพูดด้วยท่าทีชอบอกชอบใจ ขณะหัวใจดวงน้อย ๆ พองโต เมื่อเริ่มมีหวังว่าเขาจะหลงเธอบ้างแล้ว จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้งขณะใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม วัณณ์ฎาเห็นเช่นนั้นก็หมั่นไส้ไม่น้อย จึงหยิบใบคูณในขันสีทองออก แล้วจัดการเทน้ำมนต์ลงยังศีรษะของลออจนหมดขัน ซ่า~ “พี่วัณณ์!” เมื่อลออรับรู้ถึงความเปียกตั้งแต่ศีรษะยันกางเกงใน เธอก็ร้องขึ้นด้วยความตกใจ ขณะตาคู่สวยเบิกกว้าง เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะทำกับเธอขนาดนี้ “หนูแค่อยากให้พี่วัณณ์รดน้ำมนต์ให้ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย”ลออพูดน้ำเสียงสั่น ๆ ด้วยความโกรธ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกคนที่นั่งมองเธอโดยไม่พูดไม่จาอะไร ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินไปยังบันไดเพื่อกลับบ้านไปตั้งหลัก เนื่องจากวันนี้หมดอารมณ์ที่จะอ่อยเขาแล้ว ทว่า... “จะไปไหน?” ถูกมือหนาจับแขนพร้อมเอ่ยถามก่อน... “กลับบ้าน” “จะกลับสภาพนี้?” “แล้วพี่จะให้หนูกลับสภาพไหน” ปากเล็กเอ่ยถามขณะใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่โต๊ะไม้สัก เมื่อเห็นเขามองยังหน้าอกของเธอก่อนจะเบี่ยงไปทางอื่น ลออจึงก้มมองเสื้อยืดสีขาวที่สวมใส่อยู่ เปียกแนบชิดกับผิวเนื้อจนเห็นหน้าอกอวบอิ่ม เธอจึงยิ้มกรุ้มกริ่มและอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ที่ทำให้เปียกเพราะอยากเห็นนมก็ไม่บอกนะลุง... ขณะลออเอาแต่ยืนยิ้มด้วยท่าทีชอบอกชอบใจ พอวัณณ์ฎาหันมาเห็นก็เอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “ยิ้มอะไร?” “เปล่า หนูเปลี่ยนใจไม่กลับบ้านแล้ว” “ไม่กลับก็ไปเปลี่ยนเสื้อใหม่” “เปลี่ยนทำไมแบบนี้ก็เย็นดีนะ เย็นจนไปถึงข้างในเลยแหละ” วัณณ์ฎาถึงกับถอนหายใจในสิ่งที่ได้ยิน และตำหนิตัวเองที่ทำอะไรไม่คิด เพียงแค่อยากกำราบความดื้อของเธอ แต่กลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องลำบากกายและใจอยู่แบบนี้ เมื่อเห็นลออยืนยิ้มไม่รู้สึกรู้สาอะไร วัณณ์ฎาจึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเข้มดุ... “ไปเปลี่ยนเสื้อใหม่” “ทำไม พี่กลัวอดใจไม่ไหวทำอะไรหนูขึ้นมาใช่ไหมล่ะ” “กลัวเสียสายตามากกว่า” “ปากดีไปเถอะ ถ้าได้หนูขึ้นมาอย่าติดใจก็แล้วกัน” พูดไปเรื่อยเปื่อยเพราะรู้ดีว่าพระอิฐพระปูนอย่างเขาไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน และเธอก็ไม่ยอมให้เขาทำด้วยเพราะไม่ได้ชอบ พูดจบลออก็เตรียมหันหลังให้วัณณ์ฎาเพื่อกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อแล้วมาหาเขาใหม่ แต่ก็ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหนเพราะได้ยินเสียงทุ้มพูดขึ้นก่อน... “จะไปไหน?” “ก็พี่วัณณ์บอกให้หนูไปเปลี่ยนเสื้อใหม่ไง” “ไปเอาเสื้อในห้องมาใส่” “หวงหนูแหละ ไม่อยากให้ใครเห็นหนูสภาพนี้ ยกเว้นตัวเองก็พูดมาเถอะ” “…” วัณณ์ฎาเลือกไม่ตอบเพราะรู้ดีเถียงกับเด็กดื้ออย่างเธอก็ไม่มีทางชนะ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะไม้สักแล้วเดินนำหน้าลออเข้าไปยังห้องนอน เพื่อเอาเสื้อมาให้เธอสวมใส่ ส่วนลออเมื่อรับรู้จะได้เข้าไปในห้องของวัณณ์ฎา เธอก็ไม่รอช้ารีบเดินตามอีกคนไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ขณะความรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เนื่องจากตำราที่เธอต้องการอยู่ในห้อง หลังจากเดินเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่ ตากลมโตก็กวาดมองไปทั่วห้องที่คุ้นเคยเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้ามา ก่อนจะหยุดยังแผ่นหลังกำยำน่าหลงใหลของอีกคน ดี ดีที่สุด... ยอมรับ แม้จะไม่ได้ชอบอีกคน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรือนร่างของเขาชวนน่าสัมผัสมาก เมื่อคิดได้ลออก็ไม่รอช้าเดินไปหาวัณณ์ฎาที่ยืนเลือกเสื้อให้เธออยู่ ก่อนจะสวมกอดเขาจากทางด้านหลัง พร้อมกับซบใบหน้าแนบชิดยังแผ่นหลังกำยำ แล้วพูดด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม “แน่นดีจัง” “ปล่อย!” “หนูขอกอดอีกครึ่งวันไม่ได้เหรอ?” “ถ้าไม่ปล่อย วันหลังก็ไม่ต้องมาที่นี่อีก” “ปล่อยแล้ว ๆ” ลออได้ยินคำพูดและน้ำเสียงเข้มดุของวัณณ์ฎา เธอจึงรีบคลายเรียวแขนออกจากเอวสอบ จากนั้นก็ขยับถอยห่างจากอีกคนพร้อมกับบ่นในใจ ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว แล้วมายืนถอดเสื้อให้อยากสัมผัสทำไม... ทางวัณณ์ฎาเมื่อปลดเสื้อยืดออกจากตะขอก็หันไปทางด้านหลัง ก่อนจะยื่นเสื้อยืดของตัวเองให้ลออ พร้อมกับพูดบอกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “เปลี่ยนเสร็จก็รีบออกไปข้างนอก” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปข้างนอกห้องนอนทันที เมื่อประตูห้องปิดลงลออจึงพูดล้อเลียนคำพูดวัณณ์ฎาเมื่อครู่ “เปลี่ยนเสร็จก็รีบออกไปข้างนอก เชอะ! ก็ไม่ได้อยากอยู่หรอก” เมื่อเห็นว่าอยู่ภายในห้องนอนของเขาเพียงคนเดียว เธอก็ไม่รอช้า รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นขาเรียวเล็กก็เดินไปยังโต๊ะลิ้นชัก ก่อนจะกระชากเพื่อเปิดออก ทว่า... “ทำไมเปิดไม่ออก วันนั้นยังเห็นไม่ได้ล็อกอยู่เลย” ลออพยายามเปิดลิ้นชักอีกครั้งกระทั่งแน่ใจว่าวัณณ์ฎาล็อกเอาไว้ เธอจึงสบถด้วยท่าทีหัวเสีย “จะล็อกทำไมวะ!” จากนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายมองหากุญแจลิ้นชักแทน ขณะลออกำลังใจจดใจจ่อกับการหากุญแจ ไม่นานก็ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถามจากหน้าห้องเธอจึงสะดุ้งโหยง “เสร็จยัง” “เอ่อ อ๋อ เสร็จแล้ว” ในเวลาที่มือเล็กกำลังจะวางหนังสือบทสวดทั่วไปลงบนโต๊ะเหมือนเดิม จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกทำให้วางไม่ทัน ลออรับรู้เช่นนั้นจึงยืนชะงักนิ่งตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหันไปมองหน้าวัณณ์ฎา พร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้เขาจับพิรุธได้ วัณณ์ฎาเห็นเช่นนั้นก็มองนิ่ง ๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงยังมือเล็กที่ถือบทสวดอยู่จึงเอ่ยถามเธอ “ทำอะไร?” “พอดีหนังสือพี่ตก หนูก็เลยเดินมาเก็บให้” “เหรอ” สิ้นเสียงทุ้มวัณณ์ฎาก็เดินไปหยุดข้างหน้าลออ แล้วดึงหนังสือออกจากมือเธอ ขณะที่ดวงตาจ้องมองเธอไม่ละไปไหน ทำเอาลออทำตัวไม่ถูกเอาแต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่พูดไม่จาเพราะกลัวเขาจะจับได้ ไม่นานวัณณ์ฎาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ลออ จนจมูกโด่งโค้งมนของเธอฝังยังแผงอกกำยำเปลือยปล่าของเขา ทำเอาขนลุกชูชันแต่ก็พยายามทำเป็นนิ่งแล้ววางหนังสือไว้ที่เดิม ส่วนลออเมื่อเห็นวัณณ์ฎาขยับเข้ามาใกล้ จนเรือนร่างแนบชิดกับเธอก็ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าเขาจะขยับมาใกล้ขนาดนี้ แต่พอตั้งสติได้ก็เลื่อนมือไปโอบจับรอบเอวสอบ แล้วเอ่ยบอกอีกคนด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “หนูหายใจไม่ออก” วัณณ์ฎาได้ยินเช่นนั้นก็รีบขยับตัวออก แล้วมองหน้าลออครู่หนึ่งจากนั้นก็เอ่ยบอกเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเดิม “เปลี่ยนเสื้อเสร็จ ก็กลับบ้านไปได้แล้ว” พอสถานการณ์กลับมาเป็นปกติเธอก็กลับมาอ่อยเขาเชิงธุรกิจเหมือนเดิม “กลับไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี สู้อยู่บ้านพี่วัณณ์ไม่ดีกว่าเหรอ มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ” ลออพูดพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้วัณณ์ฎา พร้อมกับกัดเม้มเรียวปากด้วยท่าทีอ่อย ๆ อีกคนเห็นเช่นนั้นก็อยากจะดีดหน้าผากเธอแรง ๆ ให้หายดื้อ แต่ถึงแม้จะทำแบบนั้นก็เปล่าประโยชน์ เพราะรู้ดีว่าคนอย่างเธอไม่หลาบจำอยู่ดี ...นอกจากกำราบให้อยู่หมัด วัณณ์ฎาเลือกไม่ตอบหากเธออยากจะอยู่ก็อยู่ไป คิดได้เช่นนั้นคนตัวสูงก็เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วลงไปอาบน้ำอาบท่าข้างล่าง เมื่อลออเห็นวัณณ์ฎากำลังจะเดินออกไปข้างนอกเธอจึงเอ่ยถามเพื่อเอาอกเอาใจเขา “พี่วัณณ์จะกินข้าวเลยไหม เดี๋ยวหนูเอามาให้กิน” “…” แม้ได้ยินเต็มสองรูหูแต่วัณณ์ฎาก็เลือกไม่ตอบกลับไป ลออจึงเบะปากพร้อมกับกลอกตามองบน ในท่าทีเมินเฉยของเขาจนน่าหมั่นไส้ ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วพูดด้วยความโมโห “สาธุ! ถ้าได้พ่อหมอสักครั้ง อีลออจะบวชให้เลย” เมื่อเป่าคาถาเสร็จ ลออก็คว้าเสื้อยืดของเธอแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องนอนอีกคน แม้จะเสียดายไม่น้อยที่ได้เข้ามาในห้องเขาแล้ว ทว่าก็ไม่มีปัญญาเอาตำราไปได้ พอเดินออกมาข้างนอก ลออก็หยิบปิ่นโตแล้วลงไปข้างล่าง จากนั้นก็จัดการเทกับข้าวใส่จานแล้วเอามาตั้งวางให้อีกคน...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more