หลายปีผ่านไป
"อย่าวิ่งเร็วแบบนั้นสิลูกโอบเอื้อ เดี๋ยวจะล้มนะ.."
บั้ก!
"แง้ๆ.."
"นั่นไงป้าบอกแล้ว ค่อยๆลุกลูก"
"ป้าไม่ช่วยหนูเลย แง้ๆ" เด็กน้อยส่งเสียงร้องโวยวาย ในขณะที่เขายังนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้นทรายบริเวณด้านข้างสวนหลังบ้าน
"กวนอะไรป้าหรือเปล่าครับโอบเอื้อ.. ได้ยินเสียงป้าบอกว่าอย่าวิ่งไม่ใช่หรอครับ นั่นไงล้มเลยเจ็บไหม" ชายหนุ่มเดินมาจากทางด้านหลังบ้านตรงไปที่เด็กน้อยวัยเพียงขวบเศษ
"ลูกไม่ได้กวนอะไรพี่หรอก พาไปอาบน้ำเตรียมกินข้าวเถอะสกิล"
"ครับพี่เชอรี่"
"แล้วคนอื่นๆกลับบ้านหรือยัง"
"เอวาเพิ่งขับรถเข้ามาเมื่อสักครู่นี้ครับพี่.. พี่เชอรี่มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ" รุ่นน้องนักสืบหันไปเห็นสีหน้าของเชอรี่ ที่กำลังแสดงออกถึงความกังวลอะไรบางอย่าง
"เดี๋ยวค่อย ฝากบอกทุกคนให้พร้อมหน้ากันมื้อค่ำนี้นะสกิล"
"ได้ครับพี่เชอรี่.." สกิลเกิดความกังวลและมีความเกรงกลัวในน้ำเสียงขอ
