07 คำสั่ง
1286 Words
ขนม Talk
สายๆ ของอีกวัน
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพร่างกายที่แทบจะดูไม่ได้ ตามตัวมีแต่รอยแดงรอยแส้ฟาดเต็มไปหมด แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ได้ฝากรอยเอาไว้ภายนอกร่างกายของฉัน อย่างน้อยก็อยู่ใต้ร่มผ้า เพราะไม่อย่างนั้นแม่ฉันคงตั้งคำถามแน่ๆ ว่าฉันไปโดนอะไรมา
เมื่อคืนฉันหมดเรี่ยวแรงที่จะกลับบ้าน ก็เลยปล่อยให้ตัวเองนอนหมดสภาพอยู่ที่นี่ แต่ตื่นเช้ามาก็ไม่เจอคุณคเชนทร์แล้วไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน
ฉันใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกมาเอากระเป๋าสะพายของตัวเองที่วางอยู่ด้านนอก พอกดเปิดโทรศัพท์ดูก็พบว่าโทรศัพท์ของฉันมีสายเรียกเข้าจากแม่แล้วก็จากเพื่อนอีกตั้งหลายสาย
ปึก!
"อะ กินซะ"
"อะไรคะ?"
"ยาคุม เมื่อคืนฉันไม่ได้ใส่ถุงยาง แต่ถึงจะไม่ได้ปล่อยในแต่เธอก็ต้องกินเพื่อความปลอดภัย ฉันไม่อยากพลาด"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหยิบถุงยาที่คุณคเชนทร์วางไว้บนโต๊ะใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง ยังไงก็ต้องได้เอากลับไปกินที่บ้านอยู่แล้ว
"อย่าลืมกินด้วยล่ะฉันสั่ง!"
"ค่ะ ขนมไม่ลืมแน่นอนค่ะ" ฉันให้คำสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ จากนั้นก็เดินออกไปที่ประตูเพื่อจะออกจากที่นี่
"เดี๋ยว..."
"คะ?"
"คราวหน้าเธอไม่ต้องมาหาฉันที่นี่ นอกซะจากฉันอยู่ที่เท่านั้นเธอถึงจะต้องมา"
"แล้วคุณจะให้ขนมไปหาที่ไหนคะ?"
"ฉันจะไปรับเธอ ไปที่โรงแรมของฉัน"
"ค่ะ งั้นขนมจะรอคุณอยู่ที่หน้าปากซอยตรงร้านสะดวกซื้อนะคะถ้าคุณจะมารับ"
"อืม"
หลังจากที่สนทนากับคุณคเชนทร์เสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องของเขา แล้วโบกรถแท็กซี่กลับบ้านของตัวเอง
ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง คงจะเป็นห่วงฉันแย่เลย เมื่อคืนฉันก็คิดว่าจะโทรไปบอกแม่แล้วว่าฉันไม่กลับบ้าน แต่ก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน แถมเพื่อนก็ยังพากันโทรมาอีกตั้งหลายสายอีกต่างหาก
"พี่ขนม!"
"อ้าว ทำไมวันนี้ไม่ไปเรียนล่ะ?" ฉันถามน้องชาย วันนี้เป็นวันปกติที่จะต้องไปเรียนนี่ ทำไมถึงไม่ยอมไปเรียนล่ะ
"แม่เป็นไข้น่ะผมก็เลยไม่ไป ลาอาจารย์แล้ว ผมไม่กล้าทิ้งแม่ไว้คนเดียวกลัวแม่จะน็อคเพราะพิษไข้"
"บ้าจริงสงสัยติดไข้จากพี่แน่เลย" ฉันพูดกับน้องชาย เพราะตอนที่เป็นไข้อยู่ก็ยังคอยแวะเวียนมาดูแลแม่อยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่คิดว่าแม่จะติดไข้ไปด้วย
"ตอนนี้แม่หลับไปแล้วไข้เพิ่งลด ผมให้กินข้าวกินยาไปแล้วคงจะอยู่ได้อีกประมาณสี่ชั่วโมงแหละ ผมไม่อยากกวนแม่ก็เลยออกมาเล่นอยู่ข้างนอก กลัวว่าจะเผลอทำเสียงดังแล้วแม่ตื่น"
"เข้าไปนั่งอยู่ใกล้ๆแม่ก็ได้นะ เผื่อว่าแม่เป็นอะไรจะได้ระวังทัน เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำแล้วจะลงมาดูแม่ต่อ"
"พี่หายไปไหนมาเมื่อคืนผมเอาโทรศัพท์แม่โทรหาพี่ทั้งคืนเลย"
"พี่ขอโทษนะพี่มัวแต่ทำงานไม่ได้จับโทรศัพท์เลย" ฉันบอกกับน้องชายด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่เป็นอะไรพี่ ขึ้นไปอาบน้ำเถอะ"
"อื้ม" ดีนะที่มีขุนคอยดูแลแม่อยู่ เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครเลย ยังดีที่น้องชายของฉันมันรู้จักหน้าที่ของตัวเอง คอยช่วยเหลือฉันคอยดูแลแม่แทนฉันตอนที่ฉันไปเรียนหรือทำงาน
ผ่านไปสักพัก
"แม่...แม่เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอไหมเดี๋ยวขนมให้ขุนไปเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าปากซอยให้"
"ไม่เป็นไร กินยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น" แม่ตอบ
"เป็นเพราะขนมแน่เลยเอาไข้มาติดแม่จนได้เนี่ย"
"แล้วนี่หายดีหรือยังลูก"
"เบาลงแล้วจ้ะแม่"
"เหนื่อยก็ไปนอนพักเถอะแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"แม่...ถ้าขนมหาเงินมาพอค่ารักษาแม่จะยอมไปรักษากับขนมไหม"
"เอ็งก็รู้ว่ารักษาไปแล้วมันก็ไม่หายขาด จะรักษาไปให้มันเปลืองเงินทำไม" แม่ก็จะพูดแบบนี้ตลอด ปฏิเสธการรักษาเพราะไม่อยากให้ฉันต้องเปลืองเงิน แต่ฉันก็อยากให้แม่หาย ถึงรักษาไปแล้วมันไม่หายขาดอย่างน้อยก็จะได้ช่วยยื้ออาการของแม่ไม่ให้มันทรุดหนักลงกว่าเดิม
"ไม่เปลืองเงินนะแม่ ถ้าแลกกับแม่ได้อยู่กับขนมอยู่กับขุนนานกว่านี้ ขนมกับน้องไม่เหลือใครแล้วนะ ขนมกับน้องมีแค่แม่คนเดียว"
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าญาติของพ่อกับแม่มีหรือเปล่า เพราะฉันโตมาฉันก็มีแค่แม่กับพ่อสองคน พอหลังจากที่พ่อจากไปฉันก็เหลือแค่แม่คนเดียวที่เป็นที่พึ่งของฉัน
"อืม...ค่ารักษามันแพงจะตายไปจะไปหาเงินมาจากไหนมากมาย"
"ตอนนี้ขนมทำงานหลายอย่างควบคู่กันไป เก็บเงินอีกสักหน่อยก็น่าจะได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลรอบแรกนะแม่ ส่วนค่ารักษาพยาบาลที่เหลือขนมก็ค่อยหาใหม่ งานน่ะมันมีให้ทำเยอะแยะเลยนะแม่ถึงเงินเดือนมันจะน้อยแต่ถ้าเราทำหลายๆ อย่างหลายๆ ที่สะสมกันไปเดี๋ยวมันก็เพิ่มขึ้นเอง"
ฉันบอกแม่ไม่ได้หรอกว่าจริงๆ แล้วตอนนี้ฉันทำงานอะไรอยู่ฉันกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ กลัวว่าแม่จะเสียใจที่ฉันต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อหาเงินมารักษาแม่ ที่สำคัญแม่คงไม่ยอมรักษาแน่ๆ ถ้ารู้ว่าฉันหาเงินมาได้ยังไง
"เหนื่อยแย่เลยนะไหนจะต้องเรียนไปด้วยอีก"
"...." ฉันได้แต่ยิ้มให้แม่ มันเหนื่อยก็จริงแต่มันก็คุ้มค่าถ้าฉันหาเงินได้มาให้แม่ได้รักษาตัว
เรื่องเรียนฉันหยุดเรียนไปอยู่หลายวันเพราะไม่ค่อยสบาย และก็ไม่รู้ว่าต้องลาหยุดแบบนี้อีกหรือเปล่า เพราะฉันก็ยังไม่มั่นใจกับสภาพร่างกายของตัวเองเลย โดนเขาทำมารุนแรงทีไรฉันได้เป็นไข้ทุกรอบ
"ขึ้นไปพักเถอะ แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"งั้นเดี๋ยวให้ขุนพานอนนะแม่ อยากได้อะไรก็เรียกขนมนะ"
"อืมๆ"
ฉันหลีกทางให้ขุนพาแม่นอนกับเตียง เพราะตอนนี้ฉันไม่ค่อยแข็งแรงหน้าที่นี้ก็เลยตกเป็นของขุนคนเดียว
เวลาผ่านไป
ฉันถอดเสื้อเหลือเพียงเสื้อในของตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงหน้ากระจกหยิบยาทาแก้ฟกช้ำขึ้นมาทาไปตามรอยที่คุณคเชนทร์ทำเอาไว้
ตอนนี้มันเป็นรอยแดงช้ำเส้นยาวๆ สลับทับซ้อนกันไปมา เพราะถูกแส้ฟาด และตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกแสบไม่หาย ยิ่งตอนโดนน้ำยิ่งรู้สึกแสบจนน้ำตาเล็ด
ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รุนแรงขนาดนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะต้องเจอแบบนี้อีก ไม่รู้ว่าเขาจะให้ฉันกลับมาพักกี่วัน
แกร้ก!
"พี่ขนม พี่เป็นอะไร!?"
- Writer
