ตอนกลางวัน ณ ร้านข้าวแกงข้างบริษัท
แสงแดดที่ส่องลอดหลังคาพลาสติกสีเขียวของร้านข้าวแกงยามเที่ยง คล้ายจะจางลงเมื่อสายลมเดินมาถึงร้านประจำด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอสั่งข้าวผัดพริกแกงหมูกรอบจานโปรด แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะริมสุด ซึ่งค่อนข้างหลบมุม
ขณะที่กำลังจะเริ่มกินข้าว เสียงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ถูกดึงออก พร้อมกับร่างสูงที่นั่งแหมะลงมาแบบไม่ให้ตั้งตัว
“พี่พอร์ช?” เธอขมวดคิ้ว แต่เสียงไม่ได้ดุเลยสักนิด
“อ้าว บังเอิญจังเลยครับคุณสายลม” เขาทำหน้าใสซื่อ ก่อนจะยกเมนูมาบังหน้า แต่จงใจขยับเข้ามาใกล้ฝั่งเธอ แล้วทำเป็นจะหยิบเมนูอีกเล่มที่วางอยู่ใกล้ ๆ มือเธอ
พรึบ! จังหวะที่พอร์ชเอี้ยวตัวไปหยิบเมนู จมูกเขาก็ชนกับแก้มของสายลมเข้าเต็ม ๆ เบา ๆ แต่ชัดเจน
“โอ๊ย ขอโทษครับ” เขารีบขอโทษแบบเจ้าเล่ห์
สายลมหน้าแดงนิด ๆ แต่รีบเมินหน้าไปอีกทาง “เมนูอยู่ตรงหน้า พี่ไม่ต้องยื่นตัวมาไกลขนาดนั้นก็ได้”
“พอดีอยากใกล้ชิด
