อีกด้านหนึ่งของพอร์ช
เขาขับรถด้วยความเร็ว ฝ่าสัญญาณไฟแดงอย่างไม่ลังเล ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ มือกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดปูด
“อย่าให้พี่เป็นอะไรมากเลยนะ…” เขาภาวนาในใจ
ไม่นานนัก รถจอดคันหรูสนิทที่หน้า อพาร์ทเมนต์เก่า ๆ แห่งหนึ่ง
พอร์ชลงจากรถแทบจะทันที วิ่งเข้าไปยังโต๊ะประชาสัมพันธ์
“ขอกุญแจสำรองห้อง 304 ครับ ผู้เช่าชื่อส้มโอ… ชนัญธิดา กฤษณะภพ เธอ…เธออาจเป็นลมอยู่ในห้อง!”
เขาพูดรัวจนลมหายใจขาดห้วง
เจ้าหน้าที่ชายวัยกลางคนเงยหน้ามอง ก่อนจะพยักหน้ารีบหยิบกุญแจส่งให้
“ขึ้นไปเลยครับ ผมจะโทรแจ้งรปภ.ให้ตามขึ้นไปด้วย”
พอร์ชวิ่งขึ้นบันได ไม่รอแม้กระทั่งลิฟต์
หัวใจเขาเต้นโครมคราม ยิ่งใกล้ห้องยิ่งรู้สึกหนาวเย็นในอก
แกร๊ก~
เสียงไขกุญแจดังขึ้น ก่อนประตูจะถูกผลักเข้าไป
“พี่ส้มโอ!?”
ภาพตรงหน้า…ทำให้พอร์ชยืนอึ้งไปชั่วขณะ
หญิงสาวที่เคยเข้มแข็ง นั่งพิงขอบเตียงในสภาพหมดสติ
ริมฝีปากมีเลือดซิบ ซ
