10 นาทีต่อมา
ทันทีที่ประตูห้องพักเปิดออก สายลมก็เดินโซซัดโซเซเข้ามา ท่าทางเหมือนคนหมดแรงจากการฝึกทหารมากกว่าการรับน้อง
“ฉัน…จะตาย…”
เสียงของเธอเบาเหมือนกระซิบแต่เต็มไปด้วยความทรมาน
“ไปอาบน้ำก่อนนะ อย่ามีใครแย่งเด็ดขาด ฉันจะตายจริง ๆ ถ้าไม่ได้ล้างทรายพวกนี้ออก”
“ได้เลยจ้า คุณหนู~”
พิชาพูดกลั้วขำ ยกมือขึ้นทำท่าโค้งเหมือนพนักงานโรงแรมต้อนรับแขกวีไอพี
สายลมส่งสายตาอ่อนแรงแทนคำขอบคุณ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้า แล้วพาร่างตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำ
~ซ่า~
เสียงน้ำไหลเป็นระยะ ในขณะที่พิชาเดินจัดกระเป๋าเงียบ ๆ นีน่าที่นั่งพับผ้าอยู่บนเตียงอีกฝั่งหันมาถามเบา ๆ
“สายลมเหนื่อยมากเลยเหรอ…”
“ก็โดนไปสองสามบทลงโทษติด ๆ กันเลยนี่นา แถมวิ่งรอบเกาะอีก… ถ้าฉันเป็นคุณหนู ฉันคงไม่รอดเหมือนกันแหละ”
พิชาตอบยิ้ม ๆ พลางวางเสื้อผ้าพับเรียบร้อยใส่ตู้ให้เพื่อน
ไม่นานนัก เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น
แอ
