เวลา 23:50 น.
บรรยากาศในคอนโดของพิชาเงียบสงบ แสงไฟห้องดับสนิท มีเพียงแสงจากจอมือถือที่วางอยู่หัวเตียงของพิชากระพริบเป็นจังหวะตามการแจ้งเตือนใหม่ เธอนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม แววตาหลับสนิท ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า… มีใครบางคนกำลังย่องมาเงียบ ๆ
ติ๊ง…
เสียงลิฟต์เปิดเบา ๆ สายลมในชุดเสื้อฮู้ดสีเทา กางเกงวอร์ม ขนเค้กกล่องเล็ก ๆ เดินตรงมาที่ห้องของเพื่อนสนิทด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เธอวางกล่องเค้กไว้หน้าห้อง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพิชา ก่อนจะหลบแอบข้าง ๆ ประตู
“ติ๊ดๆๆ…”
“อือ… ใครโทรมาวะ…” พิชางัวเงียคว้ามือถือขึ้นมาดู แล้วกดรับสายโดยยังไม่ลืมตาดี “ฮัลโหล…?”
เสียงสายลมหัวเราะเบา ๆ ดังผ่านสาย “ลุกมาเปิดประตูหน่อยค่ะ แม่นางเจ้าของวันเกิด”
“หาาาา!!?” พิชาสะดุ้งสุดตัว “แกอยู่หน้าห้องฉันเรอะ!”
“อยู่ค่ะ ถ้าไม่รีบเปิด เค้กจะละลายก่อนนะตัวเธอ”
ไม่ถึงครึ่งนาที ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมใบหน้าง่วงงุนของพิชา
