บทที่ 1 คอนโดที่ใช่
650 Words
~ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าถือ ขณะที่ สายลม นริสา วรรธนะเดช คุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลผู้มั่งคั่ง เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาเครื่องกล ชั้นปีที่ 1 ซึ่งอีกไม่กี่วันก็จะปฐมนิเทศแล้ว แต่ยังหาที่อยู่ใกล้มหาลัยไม่ได้
หญิงสาวนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังแท้ในห้องตัวอย่างของคอนโดมิเนียมหรูแห่งหนึ่ง
ขณะที่เซลล์ขายคอนโดพูดไม่หยุดตั้งแต่ประตูยันระเบียง แต่ไม่มีคำไหนที่หลุดเข้าไปในหัวของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
สายลมถอนหายใจ กระดิกปลายเท้ายิก ๆ อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันทีที่เห็นชื่อ “ป๊า” บนหน้าจอ
“ฮัลโหลป๊าาาา~” เธอลากเสียงหวาน
ปลายสายเป็นเสียงของ ใต้ฝุ่น ผู้เป็นพ่อ พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามสไตล์นักเจรจามืออาชีพ
“เป็นยังไงลูก คอนโดที่ไปดูวันนี้ ถูกใจไหม?”
“ไม่ถูกใจเลยป๊าาา คอนโดพี่ทอฝันยังดีกว่าอีก ร้อยเท่า!”
เธอบ่นเสียงดังพลางเหลือบตามองเซลล์ที่ยังยิ้มแห้ง ๆ อยู่ตรงหน้า
“นี่ถ้าพี่ทอฝันยกคอนโดให้หนูนะ หนูจะรักป๊าตายเลย! ป๊าช่วยคุยกับลุงซีโร่ให้หน่อยสิ หนูอยากอยู่คอนโดพี่ทอฝันอะ”
ใต้ฝุ่นหัวเราะเบา ๆ “อืม ได้สิ… แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“อะไรอีกล่ะป๊าาา~” เธอครางเสียงอ้อน
“ขึ้นปีหนึ่งแล้ว ห้ามติดเอฟเด็ดขาด เข้าใจไหม? ตอนม.ปลายก็เรียนได้ท้าย ๆ ห้องอยู่แล้ว นี่ลูกไม่ได้ความเก่งมาจากพี่พายุเลยใช่ไหม?”
“โหป๊า~ พี่พายุอ่ะเก่งก็แค่เรื่องเรียนแหละ! เรื่องรักน่ะ โง่จะตาย ไม่งั้นพี่ทอฝันจะหนีไปเหรอ?”
น้ำเสียงของเธอปนหมั่นไส้ ไม่วายแขวะพี่ชายไปหนึ่งดอก
“พอเลย ๆ เราก็ตั้งใจเรียนของเราไป เดี๋ยวป๊าจะลองคุยกับไอ้ซีโร่ให้”
“เย้~! ขอให้หนูได้อยู่คอนโดพี่ทอฝันเถอะ! รักป๊าที่สุดในโลกเลยค่าาาา~”
ห้านาทีต่อมา…
สายลมนั่งหน้ามุ่ย ใช้นิ้วเรียวเคาะโต๊ะกระจกเบา ๆ เป็นจังหวะชวนหงุดหงิด ขณะที่เซลล์ขายคอนโดยังคงพล่ามอธิบายข้อดีของโครงการแบบไม่ลดละ
‘ไม่รู้สึกเลยเหรอว่าฉันไม่สนใจน่ะ…’
เธอบ่นในใจ หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเรียบเฉย เหมือนกำลังดูอะไรบางอย่างที่ไม่น่าดูเท่าไหร่
~ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้มทันทีเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า
“ฮัลโหลป๊าาา~ ว่าไงคะ?” เสียงสดใสแทบตรงข้ามกับเมื่อครู่นี้
ปลายสายเป็นเสียงของ ใต้ฝุ่น ที่กระแอมเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น
“ไอ้ซีโร่มันบอกว่าโอเค ให้หนูไปอยู่ได้ เดี๋ยวจะให้คนขนของไป ส่วนของใช้ส่วนตัว ป๊าจะให้คนจัดส่งตามไปอีกทีนะลูก”
สายลมหยัดตัวขึ้นอย่างดีใจ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทันที
“จริงเหรอ?! รักป๊าที่สุดในโลกเลย~” เธอพูดเสียงใส จนเซลล์ที่นั่งอยู่หน้าเธอเริ่มทำหน้างง ๆ
“จ้าลูกคนเก่ง แต่จำที่ป๊าบอกไว้นะ ห้ามติดเอฟ เข้าใจไหม? มหาลัยไม่เหมือนมัธยม จะสนุกไปเรื่อย ๆ ไม่ได้แล้วนะ”
“โอเคค่าาา ป๊าาา~ หนูจะตั้งใจเรียนก็ได้ แค่นี้แหละ หนูจะไปเก็บของละนะ! ป๊าจัดคนมารับหนูด้วยนะ หนูจะย้ายไปอยู่คอนโดพี่ทอฝันเดี๋ยวนี้เลย!”
เธอพูดจบก็ลุกยืนขึ้น มือเรียวหยิบกระเป๋าแล้วเดินพรวดไปทางประตูทันที
“อ้อ! ฝากบอกหม่ามี้ด้วยนะว่าหนูคิดถึง~ จุ๊บ ๆ”
- Writer
