เช้าวันต่อมา
หลังจากที่นักรบออกไปจากห้องของเธอ ม่านมุกก็รีบไปล็อคประตูไว้ทันทีทั้งสองชั้นทำให้นักรบไม่สามารถเข้ามาในห้องของเธอได้คืนนั้นจึงทำให้เธอนอนอย่างไม่ต้องระแวง จนกระทั่งเช้าวันต่อมาเธอลืมตาขึ้นมาก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินไปเปิดผ้าม่านออกทำให้แสงตะวันในยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องนอนของเธอ
ม่านมุกนั่งลงบนเตียงใหญ่อีกครั้งสายตาของเธอมองทอดยาวออกไปด้านนอก บ้านของนักรบมันดูเงียบสงบเหมือนจะร่มรื่นดี แต่ก็แฝงไปด้วยความน่ากลัวที่เธอไม่อาจจะล่วงรู้ได้ ทุกครั้งที่เธอได้นั่งเงียบๆคนเดียวเธอมักจะคิดถึงพ่อของเธอตลอด พ่อของเธอชอบนั่งทำอะไรเงียบๆคนเดียวบางครั้งก็จะพาเธอไปอยู่ด้วยในห้องของเขา
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
ม่านมุกถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกปลดล็อคและเปิดออกนักรบก็แทรกตัวเข้ามาทันที
"นี่!อะไรของคุณเนี่ย!!" ม่านมุกเดินตามนักรบเข้ามา
"เมื่อคืนเธอล็
