“คะ?” เธอหลุดเสียงอุทานออกมา ไม่เห็นเขาบอกเธอเลย
“ไม่ต้องกังวล” เขากระซิบตอบ
พราวรุ้งมองคนอื่นๆ ที่กำลังดื่มกินอย่างสนุกสนาน จึงขอตัวไปห้องน้ำ ใจอยากให้พี่ชายมาคุยกับเตชินท์ให้รู้เรื่องในระหว่างที่เขาคลายโกรธเช่นนี้ ถ้ามีโทรศัพท์ก็คงดี จะได้คุยกับพลวัฒน์ให้รู้เรื่องไปเลย
ออกมาจากห้องน้ำ เธอก็เดินออกมาด้านนอก แต่ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อได้ยินในสิ่งที่เพื่อนๆ ของพี่ชายกำลังคุยกัน
“แกนี่แผนสูงนะไอ้เต้ วางยาให้ไอ้พลกับบัวมีอะไรกัน จะได้สลัดบัวทิ้ง”
“ไม่ได้สลัด” เตชินท์รีบปฏิเสธ
“ไม่ได้สลัดก็เหมือนสลัดนั่นแหละ ไม่รักเขาก็น่าจะบอกเขาไปตรงๆ ไปทำแบบนั้น สงสารเขาว่ะ”
“ก็สงสารบัวไง คบกันมานานแล้ว เธอก็ไม่ผิดอะไร”
เตชินท์พูดขึ้นอีก เขาไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไร แต่คนฟังเย็นเยียบไปทั้งไขสันหลัง พราวรุ้งยืนนิ่งไม่ไหวติง เธอกะพริบตาปริบๆ
นี่เธอพลาดอะไรไปนะ!
เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยใช่ไหม!
เต
