หนูยิ้มพยายามเบือนหน้าหนี แต่เจษก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด กระซิบข้างหูเสียงเบา
“กูจำได้หมด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนั้น…”
ลมหายใจเธอขาดห้วง มือกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ เจ็บจนแทบร้องแต่ก็ต้องฝืนเก็บอาการเอาไว้
“กะ…ก็เรื่องคืนนั้นก็แค่เมา จะไปจริงจังอะไรนักหนา”
เธอพูดตัดบท พยายามทำให้เหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยที่สุด แต่เสียงสั่นพร่ามันกลับทรยศเธอ เจษยิ้มมุมปากเสียงหัวเราะหยันหลุดออกมาเบาๆ
“ถ้าเป็นเรื่องเล็กจริงๆ ทำไมถึงกลัวขนาดนี้วะหนูยิ้ม?”
“เพราะนายไม่ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระสักทีไง นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่”
“ต้องการให้มึงอยู่กับความรู้สึกผิดนั้นไปตลอด”
“ทำไมต้องเป็นฉันพี่รู้สึกผิดอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่นายก็..”
“ทั้งๆที่กูก็...เอากับมึงใช่มั้ย”
หนูยิ้มกำมือแน่นผลักเจษออกห่างแล้วรีบเดินหนีเขาไป คืนนั้นเมื่อกลับห้องหนูยิ้มก็ร้องไห้ออกมา เธอนอนคว่ำหน้ากับหมอน กำลังใจที่พยายามสร้างพังทลายลงท
