บทที่ 16 เอาใจใส่
2237 Words
“จะไปทำงานแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มกล่าวทักภรรยาสาวที่กำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะไปทำงานหลังจากอาการป่วยนั้นหายดี
“อุ๊ย! ตกใจหมดหมอมานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างบางที่ง่วนอยู่กับกระเป๋าสะพายเธอตกใจ ที่หมอเวย์นั้นนั่งอยู่ที่โซฟาทักเธอแต่เช้าเพราะปกติเขาและเธอจะไม่ค่อยมีเวลาตรงกัน
“ไปพร้อมกันสิ นั่งรถไฟฟ้าไปไม่สะดวก”
“เอ๊ะ! เป็นอะไรของเค้ากินยาผิดขวดหรืออ่านหนังสือจนเพี้ยน” ปากเล็กขมุบขมิบบ่นพึมพำเบา ๆ เธอแปลกใจที่วันนี้หมอเวย์ชวนเธอขึ้นรถไปทำงานพร้อมกัน
“ทำไม เธอไม่อยากไปกับฉันเหรอ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานเธอจำไม่ได้ถามจริง”
“แฮร่ ๆ จริงด้วย” ใบหน้าสวยยิ้มแห้งเธอรู้สึกผิดที่จำวันครบรอบแต่งงานของเธอและสามี
“เชื่อเลยเธอนี่....” ใบหน้าหล่อเหลาชักสีหน้าตึงเล็กน้อยเขาแสดงความน้อยใจโดยไม่รู้ตัว
“หมอคะ เราไม่ได้แต่งกันจริงสักหน่อยการแต่งงานทางการเมืองชัด ๆ” ใบหม่อนเตือนสติหมอเวย์ที่ทำหน้าหงิกทว่าเธอเองก็เริ่มรู้สึกแปลกไปหลังจากที่ได้อยู่ใกล้ชิดและผูกพันกับเขาทุกวัน แต่ต้องหักห้ามใจเพราะรู้ดีว่าเขานั้นมีคนรักอยู่แล้วและเขาเองก็บอกตั้งแต่วันแรกหลังแต่งงานว่าตัวเธอนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะรักได้
“เธอช่วยหยุดพูดเรื่องพวกนี้จะได้มั๊ย รีบไม่ใช่เหรอเดี๋ยวก็สายหรอก” ร่างสูงลุกพรวดตัดบทและคว้าข้อมือเล็กจูงไปขึ้นรถหรูใบหม่อนที่หัวใจสั่นสะท้านกับการกระทำเชิงบวกของสามีที่ในอดีตเคยเย็นชากับเธอมาตลอด
“ใบหม่อนแหวนแต่งงานที่ฉันให้ทำไมเธอไม่สวมมันเอาไว้เล่า” ขณะที่ขับรถไปสายตาคมก็เหลือบมองไปที่มือของภรรยาสาวเขาเริ่มสนใจเธอและเห็นว่านิ้วนางข้างซ้ายนั้นว่างเปล่า
“หืม ฉันก็ไม่เคยใส่มันนะคะเก็บไว้ตลอดก็หมอบอกเองว่าอย่าให้ใครรู้ว่าเราแต่งงานกัน”
“เธอไม่ทำให้ฉันหงุดหงิดสักวันจะได้มั๊ย ต่อไปช่วยใส่ด้วยเธอไม่ใช่นักศึกษาพยาบาลแล้วให้เกียรติสามีที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วย”
“ได้ค่ะ”
“อะไรของเค้าหมอศัลย์เป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่า” เมื่อจบบทสนทนาเธอทำได้เพียงคิดบ่นเขาในใจเพราะหมอเวธัสนั้นเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเธอนั้นตามอารมณ์ไม่ทัน
เมื่อมาถึงที่ทำงานทุกคนในวอร์ดต้อนรับใบหม่อนและดีใจที่เธอนั้นหายดีสามารถมาทำงานได้ เธอเองนั้นก็ตั้งใจทำงานและน่ารักกับเพื่อนร่วมงานทุกคน เหล่าเพื่อนร่วมงานโดยเฉพาะรุ่นพี่หัวหน้าพยาบาลและหมอทุกคนชื่นชมและให้กำลังใจ
“น้องทิชา น้องใบหม่อนจ๊ะ นี่ท่ารองสุดหล่อหมอสามีแห่งชาติเราฝากมาให้จ้า” หัวหน้าพยาบาลยื่นกล่องใบเล็กให้ทั้งสองสาวพวกเธอรับไว้และยกมือไหว้
“ของขวัญน่ะ ท่านรองฝากมาให้”
“หมอน่านน้ำใจดีกับทุกคนแบบนี้เลยเหรอคะ”
“กรี๊ดดดดด! กำลังอยากได้อยู่พอดีเลย” ทิชาที่ยิ้มแก้มปริเปิดกล่องของฝากใบเล็กต้องร้องกรี๊ดเพราะเครื่องประดับแบรนด์ดังที่วัยรุ่นนั้นนิยมมากในตอนนี้
“ใบหม่อนแกะสิ ของฉันถูกใจมากเลยฉันดีใจที่ได้ทำงานกับหมอน่านน้ำคนอะไรหล่อรวยใจดีอบอุ่นสุภาพเทสดีด้วย” มือเล็กของใบหม่อนแกะกล่องของฝากเธอเองก็ได้รับเครื่องประดับแบรนด์เดียวกันแต่ทว่าดูสวยและพิเศษกว่าจนทิชานั้นต้องอิจฉา
“งื้อ....ใบหม่อนของแกน่ารักมากสวยเว่อร์หมอน่านน้ำช่างเลือกนะเทสดีมาก”
“แกคิดแบบนั้นจริงเหรอ....” ใบหม่อนที่ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไรเธอกลับรู้สึกว่าหมอน่านน้ำดีเกินไปเขาสร้างภาพลักษณ์นี้ขึ้นมาปกปิดตัวตน และเวลาที่อยู่ใกล้เขาตัวเธอเองมักจะมีอาการเจ็บปวดที่หัวใจความรู้สึกต่าง ๆ นานาที่โถมทะลักเข้ามาแบบความคุมไม่ได้ในบางครั้งก็เกลียดแค้นชิงชังเขาแบบไม่มีสาเหตุ มันยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอนั้นอยากจะสืบหาความจริงว่าตัวเธอนั้นไม่ได้หลอนคิดฟุ้งซ่านเอาเรื่องราวความฝันที่เป็นตุเป็นตะมาอคติกับเขา
“ก็ใช่นะสิ แกนี่แปลกถ้าแกไม่แต่งงานฉันเชียร์ม่ะ...หมอ”
“อุ๊บส์!”
“ทิชาพูดเบา ๆ เดี๋ยวหัวหน้าก็ได้ยินหรอกฉันจะซวยเอา” ใบหม่อนรีบเอามือมาปิดปากเพื่อนเพราะเธอนั้นหลุดพูดความลับของเธอกับหมอเวย์ออกมา
“จ๊ะ ขอโทษ.....”
“วันนี้จะกินอะไรหลังเลิกงานฉันเลี้ยงแกเองนะ ๆ ผิดไปแล้ว”
“วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานน่ะสิ หมอเวธัสจองร้านอาหารรอแล้วเขากำชับให้ต้องไปวันนี้ก็พูดจาอะไรแปลก ๆ บังคับให้ฉันรีบกลับคอนโดทันที”
“อ้าวเหรอตายจริง! คิ! คิ! น่ารักเนอะหมอเวย์”
“น่ารักก่ะผีแกสิ สงสัยเค้าอยากจะทำดีเพราะฉันเพิ่งหายป่วยคงรู้สึกผิดไม่อยากเสียชื่อที่หมอหัตถ์เทวดาอย่างเขาผ่าตัดให้คนไข้อย่างฉันแล้วอาการแย่ลงมั้ง”
“แกก็คิดไปนู้น”
Rrrrrrrrrrrrrrrrr (เสียงโทรศัพท์) ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นใบหม่อนรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ทำหน้าเบื่อทันที มันคือสายจากสามีหนุ่มหมอเวธัสที่โทรเรียกให้เธอนั้นกลับบ้านพร้อมกัน
“ไปก่อนนะแกตายอยากชะมัด จิกอยู่ได้หมอรึไก่นะ ชิ!”
“ฮ่า ๆ โอเค สุขสันต์วันครบรอบ”
“ยี้! ขนลุกพูดอะไรของแกยัยทิชา”
“ซื่อบื้อจริง ๆ เพื่อนฉัน หมอเวย์ใส่ใจขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีก” ทิชาโบกมือลาเพื่อนสนิทพร้อมกับรอยยิ้มและเอ็นดูเพื่อนสาวที่ไร้เดียงสาเรื่องความรักคนนี้มาก
คอนโดหมอเวธัส
เมื่อทั้งคู่ได้กลับมาถึงหมอเวย์ที่เตรียมชุดกับเครื่องประดับให้ภรรยาสาวเอาไว้แล้วเขาสั่งแม่บ้านเอามาวางไว้ให้เธอ ใบหม่อนที่แกะถุงคลุมชุดเดรทสีหวานออกถึงกับตกใจมันช่างหรูหราและพอดีตัวเหมาะกับเธอมาก เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เห็นเครื่องประดับที่เขานั้นเตรียมเอาไว้ให้อีกเช่นกัน ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือของหมอน่านน้ำดูแล้วมันเหมาะกับชุดแมทกับเสื้อผ้าหน้าผมจึงหยิบมันขึ้นมาสวมใส่แทน
แคร่ก!
เมื่อบานประตูห้องนอนถูกเปิดออกร่างบางที่เดินกรุยกรายออกมาในชุดเดรทสีหวานขับผิวขาวเนียนโชว์เรียวขาสวยกับรูปร่างอรชร เดรทหรูเมื่อมาอยู่บนเรือนร่างงามนั้นมันช่างดูหวานหยาดเยิ้มแอบซ่อนเปรี้ยวเหมือนบุคลิกของเธอบวกกับการแต่งหน้าทำผม ที่ไม่มากไปและน้อยไปพอดีกับชุดที่สวมใส่ทุกอย่างในตัวเธอนั้นลงตัวดูดีไปหมดราวกับว่าหลุดออกมาจากนิตยาสารภาพถ่ายก็ไม่ผิด
หมอเวธัสที่รออยู่ข้างนอกห้องถึงกับตะลึงมองเธอตาค้างดั่งต้องมนตร์สะกดหัวใจแกร่งพลันเต้นแรงมุมปากเผลอยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ และภูมิใจที่ตัวเขานั้นสรรหาสิ่งที่ดีที่สุดคู่ควรกับภรรยาสาว ส่วนตัวหมอเวธัสเองก็แต่งตัวหล่อเหลาสะอาดภูมิฐานเหมาะสมกับใบหม่อนเช่นกันทั้งคู่จึงพากันเดินทางไปยังร้านอาหารชื่อดังที่จองไว้ในเวลาต่อมา
ร้านอาหารชื่อดังในโรงแรมหรู
“กินเยอะ ๆ นะเธอชอบนี่อาหารพวกนี้” หมอเวธัสตักอาหารใส่จานให้ภรรยาสาวอย่างเอาใจเขาดูมีความสุข
“ขอบคุณค่ะ หมอก็กินด้วยนะคะ”
“ทำงานเป็นยังไงบ้าง โอเคไหม”
“ก็ดีค่ะ สนุกดี” ใบหน้าสวยที่ยิ้มจนตาหยีเธอเองก็มีความสุขจึงส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้กับหมอเวธัสทำเอาใจเขากระตุกเพราะมันช่างหลอมละลายหัวใจหมอหนุ่มซะเหลือเกิน
“หึ!”
“วันนี้อนุญาตให้ดื่มรึเปล่าคะ พอดีไวน์ขาวกินกับปลาเขาว่าอร่อยที่สุด” ใบหม่อนที่เห็นว่าสามีหนุ่มนั่งจิบไวน์อย่างสบายอารมณ์เธอเองก็อยากจะลิ้มลองบ้าง
“อื้ม เอาดิมากับฉันเธอกินทุกอย่างได้เท่าที่อยากกิน”
“ป๋ามากอ่ะ งั้นจัดให้หน่อยค่ะ”
“ขี้เมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเสียนิสัยนะอยู่กับไอ้หมอนุชานาน ๆ” ทั้งสองคนต่างพูดคุยสบตากันแลกเปลี่ยนเรื่องราวความคิดนั่งดื่มกินกันอย่างมีความสุขนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มาออกเดทด้วยกันแบบนี้
“ฉันมีอะไรจะให้” มือหนาหยิบกล่องของขวัญใบเล็กใบหม่อนที่มองเห็นก็รู้ว่าเป็นแบรนด์ของครอบครัวเขา เนื่องด้วยแม่ของหมอเวธัสนั้นมีธุรกิจหลักคือขายจิวเวอรี่แบรนด์ดังชั้นนำติดอันดับโลก
“หื้อ!” เมื่อเขาเปิดกล่องออกต่อหน้าภรรยาสาวคนสวยดวงตากลมโตนัยน์ตาสั่นวูบไหวแสงของอัญมณีที่วิบวับประดับเพชรน้ำดีสะท้อนดวงตา เธอประเมินค่ามันไม่ได้ถึงกับอึ้งไม่กล้ารับเพราะสำหรับเธอแล้วมันมากเกินไปจึงเกรงใจและทำท่าทางอึกอัก
“ทำไมแม่สามีเธอสั่งทำให้เป็นพิเศษ นี่มีชิ้นเดียวในโลกอนาคตมูลค่ามันจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ รับไปสิ”
“คุณแม่หมอ ฮ่ะ...ให้ฉันเหรอคะ”
“อื้อ ท่านกำชับว่าทำหลานให้ท่านได้เธอจะได้มากกว่านี้อีก”
(“.........”)
“ฮ่า ๆ แม่นะแม่คาดหวังอยู่ได้” คุณหมอหนุ่มหัวเราะร่วนเขาทำลายบรรยากาศที่เงียบสนิทหลังจากที่บอกภรรยาสาวไปว่าแม่ของเขานั้นอยากอุ้มหลาน ทำให้ใบหม่อนนั้นตกใจและคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้จึงเงียบ
“รับไปเถอะ เล็กน้อยน่า.....แล้วสร้อยข้อมือนั่นเธอซื้อมาใหม่เหรอไม่ใช่ของที่บ้านฉันนี่” สายตาคมเหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือที่ภรรยานั้นสวมใส่เขาแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นมันมาก่อน เพราะปกติเขาจะให้เธอเป็นแบรนด์ของที่บ้านทั้งหมดจึงสะดุดตา
“อ่อ ของฝากมีคนให้มาค่ะ”
“ใครฉันรู้จักไหม”
“หมอน่านน้ำค่ะ” ใบหม่อนตอบสามีด้วยใบหน้าเรียบเฉยเธอไม่ได้คิดอะไรเนื่องจากทุกคนก็ได้เช่นกัน
“ไอ้เวร! ถอดมันทิ้งซะแล้วต่อไปอย่ารับของจากมันอีกมันไม่ใช่พ่อพระอย่างที่เธอคิดพรนับพัน” กรามหนาขบเข้าหากันจนเป็นสันดวงตาคมกริบนั้นเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หมอเวธัสกัดฟันกรอดกำหมดแน่นและแผ่รังสีน่าสะพรึงกลัวใส่ภรรยาสาวทันทีเขาโกรธเธอและหมอน่านน้ำมาก
“แต่ทุกคนก็ได้นี่คะ ไม่ได้พิเศษอะไรทั้งนั้นหมอน่านน้ำเขาก็ดีกับทุกคนอยู่แล้ว”
“มานี่”
“อ๊ะ! จะทำอะไร” จากนั้นมือหนาจึงคว้าข้อมือเล็กแล้วกระชากสร้อยข้อมือแสนสวยออกมันขาดคามือเขาแล้วปาลงพื้นต่อหน้าเธอทันที หมอหนุ่มไม่พูดอะไรได้แต่นั่งดื่มไวน์กระกดมันลงคอเพื่อระงับอารมณ์โทสะที่ปะทุอยู่ในใจทางด้านใบหม่อนเองก็เคืองเขาเช่นกันเธอก็ดื่มประชดเขาจนทั้งคู่เริ่มเมา
(“........”)
“อึก! ฉันจะกลับบ้านคุณจะดื่มต่อก็ตามสบาย” ร่างบางที่พยายามยืนตัวตรงเธอเซและทำลายบรรยากาศความเงียบนั้นหลังจากที่ต่างคนต่างไม่พูดจากันมาเกือบชั่วโมง
“นั่งลงเธอทำลายบรรยากาศทุกอย่าง วันนี้นั่งดื่มกับฉันจนกว่าฉันจะเมา” ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มจะแดงก่ำไม่แพ้เธอเขาเองก็เมามายเช่นกันทว่ายังคงมีติ
“ชิ! ฉันไม่ได้ผิดอะไรหมอไม่ได้เป็นผัวจริงสักหน่อย อย่าเยอะ” ใบหม่อนที่เอือมระอาพูดจาเสียงยานก่นด่าพลั่งพรูความรู้สึกที่มีต่อเขาออกมา เพราะเธอคออ่อนดื่มหนักเมามายยิ่งเธอพูดเขายิ่งฉุนเฉียวและอยากจะเอาชนะเสียให้ได้
“เหอะ! อยากมีผัวของจริงไหมล่ะฉันเป็นให้ได้นะ”
“อร๊ายยย! ฉันไม่ชอบอย่าพูดจาอะไรแบบนี้นะเดี๋ยวเถอะฉันจะฟ้องหมอนุชา”
“ฟ้องมันทำไม มันใช่ผัวเธอเหรอ....นี่ผัวนั่งอยู่ตรงนี้”
“ฮื้อ! บ้า ๆ ที่สุดฉันจะกลับบ้านหมอจะกินต่อก็เชิญตามสบาย ทุเรศ!”
“นี่เธอช่วยพูดจาอะไรให้มันรู้เรื่องจะได้มั๊ย เมาแล้วพูดไม่รู้ความฉันยังไม่กลับเธอก็ต้องห้ามกลับ” จากนั้นหมอเวธัสก็นั่งดื่มย้อมใจเขาบังคับให้ใบหม่อนอยู่เป็นเพื่อนโดยการจับให้เธอมานั่งบนตัก สภาพของใบม่อนในตอนนี้แทบจะหลับคาอก เพราะเธอเองก็ไม่ไหวแล้วเช่นกันเขาจึงเรียกให้พนักงานพาตัวเองและเธอไปนอนในห้องพักเพราะคืนนี้คงกลับไม่ไหว
- Writer
