บทที่ 1 พิมดาว
767 Words
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีของเครื่องใช้ที่ครบครัน ตกแต่งสวยหรูเพราะเป็นคอนโดที่มีชื่อเสียงและราคาแพง ร่างบางบนที่นอนนุ่มขยับตัวและบิดไปมาด้วยความเมื่อยล้าที่เมื่อคืนปรนนิบัติมาเฟียหนุ่มเมื่อคืน
พิม หรือพิมดาว เป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่เสียไปตั้งแต่เกิด จึงต้องอยู่กับญาติคนเดียวคือป้าของเธอ ซึ่งป้าของเธอเกลียดเธอเป็นไหนๆ แต่เธอก็ต้องทนยอมอยู่เพราะไม่มีที่ไป จนเมื่อเธอโตขึ้นจึงได้เริ่มหางานทำ แต่ก็ต้องเสียรู้ให้ผู้เป็นป้าของเธอเพียงคนเดียว ที่ป้าของเธอเห็นแก่เงินและเอาเธอมาขายให้กับสถานบันเทิงแห่งหนึ่งเพื่อขายตัว แต่จับพลัดจับผลูได้มาอยู่มาเฟียหนุ่มแทน
“เฮ้อ...เบื่อจัง”
“เบื่อก็เอาเงินไปช้อปปิ้งซิ ผู้หญิงเห็นเบื่อแบบนี้พอใช้เงินก็หายเบื่อ” เสียงเข้มเอ่ยออกมาในที่มืด ทั้งที่เช้าแล้วแต่เขายังไม่กลับ
“คุณฟาโรห์ยังไม่กลับอีกเหรอคะ”
“หึ....ตื่นมาก็ไล่ฉันเลยนะ”
“พิมขอโทษค่ะ พิมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ”
“เงินสดวางอยู่บนโต๊ะ เบื่อก็ออกไปข้างนอก รถก็ซื้อให้ใช้ ก็หัดขับออกไปบ้างไม่ใช่อยู่แต่ในห้อง”
“ค่ะ พิมจะออกไปค่ะ” ร่างบางตอบรับด้วยเสียงที่แผ่วเบา ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปก็แค่เธอไม่รู้จะไปไหน เพื่อนสักคนก็ไม่มี จะให้ไปซื้อเสื้อผ้า เธอก็ไม่รู้จะใส่ไปไหน
“ฉันไปแล้วนะ อีกหลายวันกว่าฉันจะมาอีก อยู่คนเดียวก็ระวังล่ะ และทำตัวดีๆ” ร่างสูงบอกด้วยใบหน้านิ่ง แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย
“ทานข้าวก่อนไหมคะ” พิมดาวรีบท้วงเมื่อเห็นฟาโรห์หยิบเสื้อสูทมาสวมใส่
“ไม่...ฉันต้องกลับไปบ้าน เจอกันนะ” ฟาโรห์เดินเข้ามาและก้มลงจูบที่ริมฝีปากพิมดาวแผ่วเบา “ดูแลตัวเอง และอย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ”
“ค่ะ...พิมรู้ค่ะ ว่าพิมต้องอยู่ตรงไหน คุณฟาโรห์ไม่ต้องกังวลนะคะ พิมจะรอคุณฟาโรห์ติดต่อมาเท่านั้นค่ะ”
“เด็กดี แบบนี้ไงฉันถึงชอบเธอ และเธอเป็นเด็กเชื่อฟัง และรู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ”
“ค่ะ^^” พิมดาวยิ้มรับ และกอดชายหนุ่มแน่น
“ฉันต้องไปแล้ว” ฟาโรห์บอกและดันร่างบางออกเบาๆ และเดินออกไป และล็อกห้องให้เธออย่างเสร็จสรรพ
“พิมรู้ค่ะ ว่าพิมอยู่สถานะไหน” ร่างบางพูดกับตัวเองแผ่วเบา และหวนนึกถึงอดีตที่ผ่านมา
1 ปีก่อน
“ป้าอรปล่อยพิมนะ จะพาพิมไปไหน”
“มึงอยู่เงียบๆ จะแหกปากให้ชาวบ้านมองกันหรือไง”
“ป้าจะพาพิมไปไหน วันนี้พิมต้องไปทำงานกะดึกนะ” เสียงหวานบอกด้วยความร้อนรน เพราะเธอแกะมือป้าที่เหนียวกำแน่นไม่ยอมปล่อยจากแขนเธอไม่ออก
“ก็ไปหาเงินใช้นะสิอีโง่ งานนั้นไม่ต้องทำแล้ว งานนี้ที่กูพามึงมาได้เงินเยอะกว่า ไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งแต่งตัวสวยๆ ก็พอ”
“งานอะไรของป้า ถ้ามันสบายจริงๆ คงเหลือถึงพิมหรอกจ้ะ”
“เพราะมึงมันโง่ไง กูอุตส่าห์ไปฝากให้มึงทำ มึงจะได้ไม่ต้องลำบากไง กูเห็นมึงดรอปเรียนไว้นิ”
“จ๊ะ แต่พิมไม่เรียนแล้วล่ะ ตอนนี้พิมไม่รีบใช้เงิน ป้าปล่อยพิมเถอะนะ พิมเจ็บ”
“เอ๊ะ....มึงนี่ดื้อไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ดีแต่สวย แต่สมองมึงมันไม่มี รับงานนี่แล้วกูจะไม่ยุ่งกับชีวิตมึงอีกเลย กูต้องการเงินนั้นไปใช้หนี้ ถ้ามึงไม่ทำ คืนนี้เราก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนเพราะเจ้าหนี้เขาจะมายึดบ้านแล้ว”
“หา....ป้าไปเล่นพนันอีกแล้วเหรอ”
“มันเรื่องของกู คิดซะว่าตอบแทนที่กูเลี้ยงมึงมาจนโต ช่วยกูแค่นี้ได้ไหมอีพิม” หญิงผู้เป็นป้าตีหน้าเศร้าและขอร้องให้เธอช่วยเหลือ
“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะจ๊ะป้า” ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนกับคำพูดที่คอยทวงบุญคุณเธอแทบจะทุกครั้งที่ผู้เป็นป้าต้องการอะไรจากเธอ
“เออ....กูสัญญาจะไม่ยุ่งกับมึงอีกเลย”
“จ๊ะ” พิมดาวรับคำและเดินตามป้าเข้าไปในร้านที่ดูแล้วเหมือนเป็นแหล่งเที่ยวกลางคืน ที่ตอนนี้ยังไม่เปิดให้ใช้บริการ
- Writer
