เขมรดาทิ้งตัวลงบนปลายเตียงด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หล่อนเพิ่งกลับมาจากห้องของภัสสร หล่อนไม่ได้ลืมคำที่ภัสสรเคยกำชับ แต่เพราะวันนี้เลี่ยงไม่ได้ต่างหาก แล้วหล่อนมีทางเลือกใดบ้าง
ภัสสรก็ตำหนิที่หล่อนพาตัวเองไปใกล้ชิดกับเคิร์กทั้งๆ ที่หล่อนก็พยายามอยู่ห่างจากอีกฝ่ายแล้วแท้ๆ ส่วนเคิร์กก็บังคับหล่อนให้ตามใจเขาด้วยการเอาเรื่องในคืนนั้นมาข่มขู่
“เฮ้อ”
เขมรดาถอนหายใจอีกครั้ง ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง ตอนนี้บอกเวลาสามทุ่มเศษ มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่วางไว้ข้างตัวแล้วหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมา ปลายนิ้วเรียวเลื่อนที่หน้าจออยู่ครู่หนึ่งแล้วกดโทร.ออก
“สวัสดีค่ะย่าเล็ก”
เขมรดาเอ่ยเสียงใสทันทีปลายสายกดรับ ย่าเล็กคลี่ยิ้มอ่อนโยน แววตาของคนสูงวัยเต็มไปด้วยความคิดถึงและห่วงใยที่มีต่อหลานสาว
“ว่าไงลูกคิดถึงย่าเหรอ ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก”
ด้วยช่วงเวลาที่แตกต่างกันถึงสิบสองชั่วโมงระหว่างนิวยอร์กกั
