เป่าเป้ยนอนหนุนตักเหยียนชุน เธออ่านหนังสือต่อไป
มืออีกข้างของเธอกุมมือเขาไว้แน่นไม่มีคำพูดอีก
แต่หัวใจของทั้งสองคน…สงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เสียงฝนพรำเบาๆนอกหน้าต่าง
กลิ่นหอมๆของชา และแสงไฟวอร์มไวท์ในห้องทำให้ทุกอย่างดูเงียบและอบอุ่น
ชุนกำลังอ่านรายงานอยู่บนโซฟา ส่วนเป่าเป้ยนอนหนุนตักชุนอยู่
>“พี่ชุน ถ้าหนูยังไม่พูดพี่จะรู้ไหมคะว่าหนูคิดถึงพี่มากขนาดไหน”
ชุนหันมาสบตาเธอ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยคำตอบ
>“ไม่ต้องพูดพี่ก็รู้ว่าหนูคิดถึงพี่แค่ไหน เพราะพี่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน”
เป่าเป้ยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้าไปซบไหล่เขา เธอพูดเบาๆขึ้นมาว่า
>“พี่รู้ไหม บางทีหนูก็กลัวว่าความรักของหนูมันน้อยไปสำหรับพี่ หนูกลัวว่าความตั้งใจของหนูที่จะอยู่เคียงข้างพี่ จะสั่นไหวทุกครั้งที่มีใครเข้ามา”
เขาหันหน้าไปหาเธออย่างจริงจัง
แล้ววางมือข้างหนึ่งเกลี่ยที่แก้มเธอเบาๆ
>“ความร
