>“ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อแก้ตัว แต่กลับมาเพราะในที่สุด…ฉันกล้าฟังความจริงของตัวเอง”
>“ความจริงอะไร？” เป่าเป้ยถามด้วยสีหน้าสงสัย
🎧 ความจริงในอีกมุม
>“คินไม่เคยบอกฉันว่าเขาลำบากแค่ไหน เขายิ้มทุกครั้งที่มาเจอฉัน พูดถึงเธออย่างมีความหวัง เขาบอกว่าต้องทำให้เป่าเป้ยมีชีวิตที่ดีให้ได้ แต่เขาเองกลับไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใครเลย แม้กระทั่งวันที่เขาทิ้งข้อความสุดท้ายไว้ให้ฉัน”
เป่าเป้ยชะงักเมื่อได้ฟังสิ่งที่เธอพูด
💬>“ข้อความ?”
พราวมุกค่อยๆ หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าออกมา
เลื่อนเปิดเสียงบันทึกจากปีนั้น แล้วกดเล่น
เสียงที่เป่าเป้ยไม่คิดว่าจะได้ยินอีก
เสียงพี่ชายของเธอ
>“ถ้ามุกได้ฟังอันนี้…แสดงว่าคินคงไม่ได้อยู่ข้างมุกแล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะ คินรู้ทุกอย่างดี รู้ว่ามุกไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคิน…แค่มุกกลัวจะรักใครอีก คินขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป และถ้ามุกเจอกับเป่าเป้ย…ช่วยบอกเธอด้วย ว่าคินไม่
