“คนปากหวาน หลับตาก่อนสิคะ”
เขาหลับตาตามที่เธอต้องการ มีนาอมยิ้มก่อนจะบอกให้เขาอ้าปากน้อยๆ
“อ้าปากรับจุมพิตของมีนสิคะ”
“ครับ”
เขาอ้าปากรับ แทนที่จะได้จูบหวานๆ กลับได้ข้าวไปอีกคำใหญ่ๆ
“โหย...” เขาพ้อหลังจากเคี้ยวข้าวเสร็จ
“ไหนบอกจะให้จูบหวานๆ ไงครับ”
“หลังกินข้าวเสร็จค่ะ”
“ก็ได้ครับ งั้นเรารีบกินข้าวกันดีกว่า”
“แน่ะ!”
เธอตาโตเขาก็ตักกับข้าวมาป้อนให้จนถึงปาก ป้อนไปมองหน้ากันไป สบตากันไปหัวใจเต้นโครมครามอย่างประหลาด
หลังรับประทานอาหารเสร็จสิ้น เป็นธรรมดาด้วยนิสัยชอบทำอะไรเองของเขาและไม่ชอบกินแรงคนอื่น มังกรจัดการเก็บกวาดล้างจาน เธอก็เลยเข้าไปช่วย ครั้งนี้ไม่ไล่เธอไปไหน เพราะหันมากระซิบว่าช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ
เธอเลยค้อนเขาเสียหนึ่งทีกับสายตาแพรวพราวคู่นั้นทำเอาใจสั่น ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“ว้าย! พี่ไม้น่ะ อาหารยังไม่ย่อยเลยนะคะ”
เธอร้องเมื่อเขาอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน มังกรยิ้มร่าไม่ไ
