ตอนที่ 1 ไม่รักชมแล้วหรือไง
926 Words
"ตาจ๋า ยายจ๋า ไม่รักชมแล้วหรือไง ทำไมถึงทำกับชมแบบนี้ "
เด็กสาววัยสิบแปดปีร้องห่มร้องไห้ กอดเอวยายตัวเองที่นั่งบนแคร่ไม้ใต้ถุนบ้านยกสูงหนึ่งชั้นหลังเล็ก สร้างบนพื้นที่ไม่ถึงหนึ่งงาน
ราวกับฟ้าผ่ากลางใจก็ไม่ปาน อยู่ดีๆ ยายกลับบอกให้เธอเก็บเสื้อผ้าเพราะจะมีคนมารับ
สาวความไปมา ยายถึงยอมบอกว่าจะส่งเธอไปอยู่ที่อื่น ไปทำหน้าที่เมียของผู้ชายคนหนึ่ง
ไม่ถามเธอก่อนเลยว่าอยากไปหรือเปล่า แบบนี้เรียกมัดมือชกกันชัดๆ!
"เอ็งอย่าพูดแบบนั้นสิชมเอ๊ย เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กทำไมยายจะไม่รักเอ็งล่ะ" ได้ยินหลานสาวพูดแบบนี้สะเทือนใจไม่น้อย แต่เธอก็ว่าเลือกทางเดินที่ดีที่สุดให้หลานแล้วนะ
"รักแล้วทำไมให้ชมไปอยู่ที่อื่นจ๊ะ ทำไมต้องให้ชมไปเป็นเมียใครก็ไม่รู้ด้วย" เงยหน้าขึ้นมองหญิงชราวัยเจ็ดสิบปีอย่างขอคำอธิบาย เธอเพิ่งสิบแปดปีเองนะ แต่ยายจะให้เธอมีสามีเสียแล้ว
"หรือยายขายชมให้ผู้ชายคนนั้นจ๊ะ" มันถึงปุบปับขนาดนี้
"ไม่ใช่แบบนั้นไอ้ชม เอ็งอย่าเพิ่งเข้าใจยายผิดไป ยายเนี่ยเหรอจะกล้าทำแบบนั้นกับเอ็ง"
"แล้วทำไมยายต้องให้ชมไปอยู่กับเขาด้วย"
"เอ็งจะได้เรียนสูงๆ ไงลูก แก่ตัวมาจะได้ไม่ลำบากเหมือนพ่อกับแม่เอ็ง"
ลูกสาวและลูกเขยเธอทำงานหาเช้ากินค่ำ ก่อสร้างจนมือและเท้าแตกแห้งสภาพดูแทบไม่ได้ กว่าจะได้เงินแต่ละบาทช่างยากแสนเข็ญ
หากว่าเธอไม่ส่งหลานไปอยู่กับผู้ใหญ่ใจบุญที่มีพร้อมทั้งฐานะและความเมตตา เธอมองไม่ออกว่าอนาคตของชมจันทร์จะเดินไปทางไหน
พ่อกับแม่ชมจันทร์เสียชีวิตทั้งคู่ด้วยอุบัติเหตุทางรถมอเตอร์ไซค์ ส่วนเธอกับสามีก็แก่กันลงไปทุกที หากไม่ตัดสินใจตั้งแต่ตอนนี้เธอกลัวไม่ทันการ
ด้วยความที่เราทั้งคู่มีโรคประจำตัว หากวันหนึ่งเธอด่วนจากไปโดยที่ไม่ทันได้ร่ำลาหลานสาวจะทำยังไง
เพราะฉะนั้นวันนี้ยังพอมีสติดีจึงอยากทำให้เรียบร้อย
เธอกับสามีมีลูกสาวคนเดียวคือแม่ของชมจันทร์ และมีหลานสาวคนเดียวแค่ชมจันทร์อีกเหมือนกัน บ้านเราไม่มีเครือญาติหลงเหลืออยู่ พอสองผัวเมียตายไปจึงนึกเป็นห่วงหลานสาว
ทำให้เมื่อไม่กี่วันนี้ เธอและสามีตัดสินใจไปพึ่งใบบุญของผู้ชายคนหนึ่ง คนที่จะสามารถพาหลานสาวเธอไปไกลกว่านี้ได้
"เขาจะส่งชมเรียนต่อหรือจ๊ะยาย" ถามติดเสียงสะอื้นไห้ เป็นใครที่ไหนกัน อย่างน้อยยายน่าจะพามาให้เธอรู้จักเสียก่อน ปิดบังกันขนาดนี้ไม่คิดว่าเธอจะกลัวหน่อยเหรอ
"ใช่ ปกติเขาชอบช่วยเหลือเด็กเรียนดีบ้านจนอยู่แล้ว"
"ชอบช่วยเหลือ แล้วทำไมต้องให้ชมไปเป็นเมียเขาด้วยจ๊ะยาย"
"เราก็ต้องตอบแทนเขาไงลูก"
"วิธีตอบแทนมีเยอะแยะจ้ะยาย ให้ชมทำงานหาเงินมาใช้คืนเขาก็ได้ ชมจะได้ไม่ต้องไปอยู่บ้านเขาด้วย ชมอยากอยู่กับยาย ฮึก..ฮือ..."
"เอ้...ไอ้ชมนี่ ยายรับปากกับเขามาแล้ว"
"เขาเรียกร้องมาเองหรือจ๊ะที่จะให้ชมเป็นเมีย"
"ใช่" สองนิ้วเกี่ยวกันอย่าให้ยายไอ้ชมมันบาปเลยเจ้าพระคุ๊ณณณณ..
"แบบนี้ไม่เรียกว่าช่วยหรอกจ้ะ" ในเมื่อเขาส่งเธอเรียน เธอต้องไปเป็นเมียเขาอยู่ดี เขาไม่เห็นเสียผลประโยชน์ตรงไหนเลย
"ฟังยายนะชม เป็นเมียเขามันมีข้อดี เอ็งจะได้อยู่ในความดูแลของเขาไปตลอด ยามที่ตากับยายตายไปเอ็งจะได้มีที่พึ่งพิง"
"ไม่เอา ชมไม่ให้ตากับยายตาย ฮึก..ฮือ..."
คนเป็นตานั่งบนเปลไม่ไกล สองมือเทียวเช็ดน้ำตาไปด้วยเมื่อได้ยินแบบนั้น
ทีแรกเขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเมีย แต่พวกเขาก็แก่กันมากแล้ว ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่วันกัน หากถึงเวลานั้นชมจันทร์จะอยู่ยังไง
"เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดาชมเอ๊ย"
"ฮึก..ฮือ..."
"เชื่อยายนะ ยายเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เอ็งแล้ว นั่น! เขามารับเอ็งแล้ว" พยักพเยิดหน้าไปยังรถยนต์สีดำเงาวับขับมาจอดที่หน้าบ้าน
และใช่เพียงคันเดียวเท่านั้น แต่มีถึงสี่คัน จอดที่สองฝั่งของถนน เวลาฝ่ายนั้นไปไหนมาไหนมีลูกน้องขับรถตามไปเป็นขบวน
"ฮื่อชมไม่อยากไป!" ชมจันทร์รีบซุกใบหน้าเข้ากับอกของยาย สองแขนกอดเอวแน่น ตากลมหลับปี๋ ไม่อยากรับรู้ว่าเธอกำลังจะจากบ้านหลังนี้ไป
"เอ้..ไอ้ชมนี่ ตั้งสติหน่อยสิลูกอายผู้การเขา"
"..." ชมจันทร์หยุดชะงักเมื่อได้ยินคำว่า 'ผู้การ'
หรือ..คนที่มารับเธอเป็นถึงนายตำรวจยศสูง
แต่ว่าผู้การคนไหนล่ะ!
ผู้เฒ่าแก่หงำเหงือกคนไหนกันที่จ้องจะเอาเด็กสาวอย่างเธอทำเมีย เธอจะได้จดจำหน้าเอาไว้!
- Writer
