พอผมออกมาจากห้อง ผมก็มายืนรอรับเจ้าสาวอยู่ด้านล่างเวที พร้อมกับเพื่อนของผมที่ยืนอยู่ขนาบข้างทั้งสองคน พร้อมกับคุยนู่นนี่นั่นกันไปพรางๆ
"ไอ้เชี่ยภูมินทร์ นั่นเจ้าสาวมึงเหรอวะ"
ผมมองดูหน้าไอ้ชาคริส ที่ตอนนี้มันอ้าปากหวอ แล้วมองดูทางเข้างาน ที่เจ้าสาวกำลังจะเดินมา
เมื่อผมมองตามมันไป ตัวผมเองก็ต้องตะลึง
เจ้าสาวของผมที่เดินมากับคุณอาทัศนัย เธอสวยมากและเธอคือคนเดียวกันกับ คนที่ผมเจอที่ร้านอาหารวันนั้น ผมมองค้างเหมือนคนล่องลอย ผมคงไม่ได้ฝันไปหรอกใช่ไหม
"เชี่ย แม่งโคตรสวยเลยวะ"
แล้วไอ้ธาดาก็โพล่งขึ้นมาอีกคน ท่ามกลางบรรดาแขกที่มาร่วมงาน ต่างก็ส่งเสียงอื้ออึง
ไปทั่วทั้งงาน
"เจ้าสาวสวยมาก"
"หื้อ...สวยเหมือนนางฟ้าเลยอ่า"
"เหมาะสมกับคุณภูมินทร์มากๆ"
แล้วก็เสียงฮือฮา พร้อมมองไปที่เจ้าสาวเป็นตาเดียว ที่ตอนนี้ เธอกำลังเดินควงแขนพ่อของเธอเดินบนพรมแดง ค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมช้าๆ ตอนนี้ใจของผมเต้นรัว
