“ไม่ต้องตกใจเหมือนจะช็อกตายขนาดนั้น กูไม่ให้หน้าไปโดนหน้ามึงหรอก ไม่มีฉากโรแมนติกชวนขนลุกแบบในละครแน่นอนกับมึงไม่พลาดกูหวงตัว” คำพูดคำจาโคตรน่าหมั่นไส้ ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากแขนของฉัน แต่ดีแล้วที่ไม่ปล่อยถ้าปล่อยเมื่อไรหงายหลังหัวทิ่มแน่นอน!
“กล้าพูดนะหวงตัวเหลือแค่ตรวจเลือดแล้วมึงอะ...ปล่อยเจ็บ จะบีบแขนแรงไปไหนเนี่ย แรงเยอะยิ่งกว่าแรงช้างอีก” ฉันขยับตัวนั่งในท่าปกติให้ทรงตัวอยู่ได้แล้วพยายามสะบัดแขนออกจากมือวาฬ
นี่แค่โดนจับทั้งที่วาฬไม่ได้ออกแรงมากมายนะเนี่ย!
“แขนมึงช้ำขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่ยอมไปหาหมอวะไอ้โป๊ย” เพราะระยะห่างของเราที่มีอยู่น้อยนิด แสงจากโคมไฟอีกที่ทำให้วาฬพึ่งสังเกตเห็นรอยช้ำที่แขนของฉันชัดเจน
“มันไม่ตายหรอกไกลหัวใจ จะนอนแล้วง่วง” พูดจบก็ใช้มืออีกข้างแกะมือของวาฬออกแล้วล้มตัวลงนอน ปล่อยโคมไฟให้เปิดส่องสว่างส่งแสงเข้าหาอยู่แบบนั้น
“แล้วทำไมไม่ปิดไฟ
