คืนวันเดียวกัน เวลา 23.15 น.
พรึ่บ!
ร่างบางขยับตัวนอนพลิกไปมาไม่อยู่สุข พยายามข่มตาหลับ แต่ภาพและเสียงร้องไห้ของน้าเพ็ญยังคงวนเวียนเข้ามาอยู่ในหัวไม่ขาดสาย แม้ว่าผู้ใหญ่ทุกคนจะต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจากนี้จะไม่มีอะไรมายุ่งเกี่ยวกับฉันได้อีกแม้แต่น้าเพ็ญเอง
แต่ยังไม่สามารถข่มตาหลับได้อยู่ดี!
ฉันไม่รู้อะไรนับจากตั้งแต่ที่ก้าวเท้าออกจากบ้านว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง รู้เพียงว่าเธอไม่ได้อยู่ที่บ้านของฉันอีกต่อไปแล้ว หากพรุ่งนี้เช้าจะเกิดความสงสัยจากเหล่าคนงานมันก็คงไม่แปลก เพราะจู่ ๆ ผู้หญิงที่ถือว่าเป็นคนควบคุมทุกอย่างในบ้านแทนในช่วงที่พ่อไม่อยู่พ่อก็หายตัวไป
“นอนไม่หลับเหรอ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามกระซิบข้างหู พร้อมกับรับรู้ได้ถึงแขนแกร่งสอดเข้าใต้ลำตัว แล้วใช้มืออีกข้างจับเข้าที่ต้นแขนเรียวบังคับร่างบางให้พลิกหันกลับหน้ามาหาตัวเอง
“อือ” เสียงหวานตอบกลับเพียงสั้น ๆ ในลำคอ เงยหน้าขึ้น
