“ร้ายมาก...”
เขียนฝันมองฉันด้วยหางตาหลังจากฟังเรื่องระหว่างฉันกับวาฬจบ มันก็ไม่มีอะไรมากมายและเพื่อนฝั่งวาฬดูไม่ได้แปลกใจตกใจแต่อย่างใด ซึ่งต่างกับพวกเพื่อนตัวเองเหลือเกิน
“ไอ้วาฬมันร้าย” ฉันตอบกลับอย่างไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนสิ่งใดโยนความผิดให้คนที่ไม่อยู่ไปเลย
“มึงนั่นแหละ! /มึงนั่นแหละ!” ปลาเก๋ากับเขียนฝันพูดขึ้นพร้อมกันและระดับความดังของมันทำให้คนรอบข้างหันมามองทางโต๊ะเรา
แม้ว่าจะนั่งกันอยู่บริเวณพื้นที่รอบนอกของตัวร้านแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยสมควรสักเท่าไร ทำให้เราทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะกันต่างหันไปก้มหัวไปการขอโทษให้กับความลืมตัวของเพื่อนตัวเอง ฉันอยากจะยื่นมือไปบีบปากสองคนนี้จริง ๆ
“จะเสียงดังทำไมเนี่ย สามคนนี้ก็เป็นเพื่อนวาฬยังไม่เห็นจะตกใจอะไรเลย” 3 คนที่ฉันหมายถึงก็คือแอสตัน มาร์ตินและก็เต๋าเต้ย พวกเขาไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าตกใจหลังจากที่ฉันสารภาพว่าตัวเองคบกับวาฬให้ได้
