เช้าวันต่อมา
“มันสั้นได้อีกกว่านี้มั้ยกระโปรง”
คำถามและน้ำเสียงของผู้ชายตรงหน้าทำฉันก้มมองสภาพตัวเองในเวลานี้ เสื้อเชิ้ตคณะสีดำกับกระโปรงทรงพีชสั้นเหนือเข่าขึ้นมาและสิ่งเดียวที่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าวาฬจะไม่พอใจทำไม ก็ใส่แบบนี้ตลอด!
“จะให้ใส่กระโปรงคลุมตาตุ่มหรือไง ชุดไทยติดสไบหรือจะให้เป็นแม่ชีพร้อมถือศีลกวาดลานวัด” คำพูดประชดประชันใส่วาฬอย่างไม่เกรงกลัว มั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายไม่กล้าดุฉันเหมือนอย่างเมื่อก่อนด้วยเรื่องแค่นี้แน่นอน
“มีมั้ยล่ะเอามาใส่เลย พูดแล้วทำด้วย” วาฬตอบกลับทันทีไม่ลังเล ยกแขนขึ้นกอดอกมองหน้าฉันเขม็งเป็นการย้ำเตือนคำพูดของตัวเองว่าเขาเอาจริง
“เป็นบ้าอีกแล้วนะ” ต่อให้เอาจริงก็ไม่มีเปลี่ยนให้ตรงตามความพอใจของวาฬอยู่ดี ทั้งเสื้อผ้าที่อยู่ที่ห้องของวาฬและอยู่ที่บ้านของฉันล้วนมีแต่กระโปรงสั้น!
“ไม่ได้บ้าแต่หวง หวงมาก”
“...เนี่ย บ้า” นิ้วเรียวยกขึ้นชี้ใส่คนตรงหน้า คำพูดที่ออก
