“เดินเองได้ ปล่อย...”
แล้วจะลากให้เดินถอยหลังแบบนี้เดี๋ยวได้ตกบันไดตายกันพอดี ไม่ได้ตายเพราะดวงตกหรือผีที่ไหนมาหลอกหรอก ตายเพราะเพื่อนตัวเองนี่แหละ! แรงก็เยอะตัวก็ใหญ่ออกแรงลากทีฉันปลิวเลย
พรึ่บ!
วาฬยอมปล่อยแขนออกแต่โดยดี แล้วขยับตัวมายืนขวางเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันมองไปทางโทรศัพท์ของตัวเอง เหมือนบังคับให้ฉันเดินออกจากห้องอย่างเดียว
“ไม่หิวข้าวเหรอ นี่หิวแล้วนะ” วาฬย้อนถามเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่ยืนนิ่ง
“มึงน่ารำคาญ” เสียงเล็กพูดกระแทกใส่หน้าเพื่อนแล้วเดินนำออกจากห้องไป อยากให้ฉันเล่นของตัวเองก็ได้เลย ถ้าเด็กมันทักมาแม่จะคุยให้ฉ่ำ!
“แบบไหนไม่น่ารำคาญ ไอ้มอส? แค่คุยกับมันวันเดียวก็หลงมันซะแล้ว เด็กเหี้ยนั่นเหี้ยกว่ากูอีก” ผู้ชายที่เดินตามหลังมาพูดขึ้น เมื่อฉันก้าวเท้ามาถึงชั้นล่างสุดแล้วหันไปมองวาฬที่เดินลงมาพอดี ฉันแสดงออกตอนไหนว่าหลงน้องเขามิทราบ อยากจะถามแต่คิดว่าถ้าพูดออกไปไม่สะใจเท่ากับกว
