O KIZA ŞİMDİ BAK

9.BÖLÜM "SAVAŞ'IN NOTU"

Bir şey söylemeden ona bakmaya devam ettiğimde giderek içi parçalanıyordu.

“Rüya? Neden cevap vermiyorsun annecim?”

Annecim? Bu kelimeyi belki de ilk defa duyuyordum. Önceden duysaydım belki de çok etkileneceğim bu kelime şimdi zerre etkilemiyordu.

Hıçkırıkları daha öncesinde asla tahmin edemeyeceğim düzeyde arttığında daha öncesinde birileri bana annemin bu düzeyde ağlayacağını söylese ona asla inanmazdım. Ondan beklemeyeceğim tepkileri veriyordu.

Hadi ama onun için gerçekten de bu kadar değerli miydim? Dudaklarım iğrenircesine buruştu.

Savaş yüzünden şu anda nasıl hissediyorsam annemde bana yıllarca o şekilde hissettirmişti.

"Rüya?" Ellerimi belirli aralıklarla sıkarak ona bakmamı, odaklanmamı sağlıyordu. "Lütfen bir şey söyle annecim, korkuyorum."

"Çıkar mısın?"

"Ne?"

Bakışlarımla dışarıyı işaret ettim ve yeniledim. "Dışarı diyorum, çıkar mısın?"

Afallayan bakışları üzerimde gezindi. Sertçe yutkunduktan sonra kafasını salladı ve "tamam kızım." Dedi.

Toparlanıp odamdan dışarı çıkarken kapının önündeyken omzunun üzerinden bana doğru döndüğünü hissettim.

"Bir şeye ihtiyacın olursa seslen bana." Ardından kapıyı kapatıp çıktığında tekrardan kendi karanlığıma gömülmüştüm.

Karamsar bakışlarla camdan dışarı bakmaya devam ettim içerlenerek. İçim kararsa da yalnız kaldığım için rahatlamıştım. Annemi çekecek halim hiç yoktu. Bedenime fazla gelen acı hislerle beraber öylece bakmayı sürdürdüğümde aklıma tekrardan Savaş gelmişti.

Güzel gözleri, dudakları, sesi kokusu... Her şeyini anımsadıkça içim gidiyordu.

Aklıma o gün rehin dükkanında bulduğum kağıt geldi. Onu açmadığımı hatırladığımda bedenim kendiliğinden hareket etti ve ceplerimi kontrol ettim.

sonunda kağıtı bulduğumda gözlerim doldu. Heyecanla açmaya başladım. Son bir kat kaldığında midemdeki hareketsizlik şaşırtıcı bir şekilde sona erdi ve heyecan duygusu hissetmeye başladım. Bir daha bu tarz duyularımın olmayacağına o kadar çok eminken yine Savaş dan gelmesi en acınasıydı.

Korkuyordum. İçerisinde yazılanlardan çok daha fazla etkileneceğimden korkuyordum.

"Açmam lazım..." Kendi kendime mırıldandıktan sonra kararlı bir şekilde etrafa bakındım ve elimdeki kağıtla beraber kalkıp yatağıma oturdum. Pencereme dönük bir bir şekilde oturduğumda mideme kramplar giriyordu endişeden.

En sonunda dayanamayıp buruşmuş kağıdı açtığım an nefesim tutulmuştu. El yazısını görünce gözlerim doldu ve içerisindekileri okumaya başladım.