แม้แต่ท่านอ๋องก็เผลอตัวหลุดปากออกไปถามเช่นกัน เหรินซินที่ตกใจต้องรีบหันไปมองกงอวี้หานอีกครั้ง คุณชายรองกงมิใช่คนที่ดื่มสุรา ดังนั้นที่เขาพูดออกมาย่อมไม่ใช่เพราะความเมา หรือว่าเขาจะเสียใจที่สูญเสียน้องสาวจนเลอะเลือนไปแล้วอย่างนั้นหรือ
“กงอวี้หานที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดเจ้าจึงบอกว่า “พวกนางทั้งคู่” เป็นน้องสาวของเจ้า”
กงอวี้หานมิได้ตอบในทันที เขาเดินไปเอาบางอย่างด้านในห้องตำราที่อยู่ลึกที่สุด ซึ่งไม่มีผู้ใดเข้าไปนอกจากเขาและแม่ทัพกงฮั่วผู้เป็นบิดา เขาถือตำราม้วนมาอันหนึ่งและยื่นให้กงเหรินซิน
“ในนั้นเป็นวัน เดือนปีเกิดของเยว่ชิงชิง บุตรของแม่ทัพใหญ่กงฮั่วและหมอสตรีแคว้นเจียงหร่านนามว่า “เยว่ไป๋ซื่อ” ซึ่งก็คือมารดาของเจ้า และนางก็เป็นหมอในกองทัพของท่านพ่อ นับได้ว่าเป็นท่านแม่รองของข้า”
“อะไรนะ…”
กงเหรินซินหันมามองเขาและเริ่มเปิดม้วนตำรานั้นออกมา ในนั้นมีชื่อและวันเ
