ซ่งจินหรูรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง อีกทั้งท่านอ๋องเองก็ไม่มีท่าทีที่จะหันมาสนใจนาง เพราะมัวแต่มองไปที่ใบหน้าของกงเหรินซินที่ผูกชุดให้เขาอยู่ เมื่อผูกเสร็จแล้วเหรินซินจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา
“เสร็จแล้วเพคะ”
“แก้มเจ้าแดงมาก ที่นี่อากาศหนาวนะเจ้าจะเดินไหวหรือไม่”
“หม่อมฉันทนไหวเพคะ มีเตาอุ่นมือที่พระองค์นำมาเพิ่มให้ก็อุ่นขึ้นมากแล้วเพคะ”
“แคก แคก”
ซ่งจินหรูไอขึ้นมาแทรกบทสนทนาของทั้งคู่ ท่านอ๋องหันไปมองอย่างเป็นห่วงและเดินไปถึงตัวนางทันที เหรินซินได้แต่ทำหน้าเบื่อหน่ายและยืนกอดอกมองไปที่ทั้งคู่
“จินหรู เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ท่านพี่เพคะ หม่อมฉัน…”
ซ่งจินหรูเริ่มโน้มตัวเข้าไปหาท่านอ๋องพร้อมกับสายตาละห้อยราวกับคนขี้โรคที่เริ่มจะยืนไม่ไหว แต่คราวนี้กงเหรินซินกลับมิได้คิดจะเดินหนีแต่มองดูว่าท่านอ๋องจะทรงทำเช่นไร
“หม่อมฉันแค่รู้สึกหนาวนิดหน่อยเพคะ คงเพราะวันนี้ไม่ได้สวมเสื้อคลุมหนาอย่างค
