ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“น้องคาเมล ทีมงานมาแล้วนะคะ” เสียงพี่จอย ผู้จัดการพูดขึ้นพร้อมเคาะประตูส่งสัญญาณให้กับเธอและคีตะ รอจนคาเมลเอ่ยตอบรับ ประตูห้องถึงถูกเปิดเข้ามา..
คาเมลถอยตัวออกห่างไปนั่งลงประจำที่ ส่วนคีตะเองล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ไม่ได้พูดบอกอะไรทีมงานที่เดินเข้ามาที่พากันหันมองมาที่คีตะด้วยความสงสัย มีเพียงใบหน้าเคร่งขรึมที่มองตอบกลับไปจนทีมงานทุกคนต้องหลบหน้าหนี
“ครับ ครับ” เสียงเข้มที่พูดกับโทรศัพท์ที่ไร้สายโทรเข้าเพื่อความเนียนอย่างที่เธอบอกไป ทำคาเมลอดจะแอบยิ้มไม่ได้ จนไม่กี่นาทีก็ทำเป็นกดวางสายไปแล้วหันใบหน้าคมมาหาเธอ “ขอบคุณที่ให้ใช้ห้องคุยงานครับ ข้างนอกมันเสียงดัง คุยงานไม่สะดวก เดี๋ยวคุณใช้ห้องเสร็จ ผมอาจจะต้องขอยืมห้องคุยงานอีกครั้งนะครับ” ประโยคที่พูดบอกกับคาเมลแต่จุดประสงค์คือต้องการให้คนในห้องที่คงจะมีความสงสัยอยู่เต็มหัวได้ฟัง
“ยินดีค่ะ”
“ครับ..” ตอบกลับเธอพร้อมแอบยิ
