3 ปีต่อมา
บรื้นนนนนนน บรื้นน บรื้นนนนนนน~~
“หลบหน่อยค้าบบบบบ โดมินิค โทเร็ตโต้ มาแย้วว” เสียงเด็กน้อยบนรถกระบะเปิดประทุนคันเล็กสำหรับเด็กตะโกนดังลั่นภายในบริเวณท่าเรือขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยบอดีการ์ดที่คอยดูแลความปลอดภัยอยู่รอบๆ “ลูกเพ่ หลบหน่อยค้าบบบบ!” เมื่อมือขวาคนสนิทของป๊าอย่างเวหาวิ่งเข้ามาขวาง เด็กน้อยถึงตะโกนเพื่อบอกให้หลีกออกจากทางที่ตัวเองกำลังขับรถไป แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผล..
เวหายืนขวางสกัดรถของนายน้อยไว้จนหยุดแน่นิ่ง ทำเด็กน้อยบนรถยกมือกอดอก มองมาด้วยความไม่พอใจ
“เพ่เวหา!”
“น้องคิน ปะป๊ากับมะมี๊ให้เวหาอุ้มไปส่งครับ ได้เวลาไปหาคุณตาเมฆาแล้ว”
“ม่ายได้ชื่อน้องคิน”
“น้องคิน ภาคิน นั่นชื่อที่ปะป๊าตั้งให้เลยนะครับ ปะป๊ามาได้ยินเสียใจแย่แน่ๆ เลย”
“ก็อย่าให้ได้ยินซี่!!”
“ไปกันเถอะครับน้องคิน”
“เพ่เวหาาา!! เรียกชื่อห้ายถูกก่องซี่! ม่ายงั้นโดมินิค โทเรตโต้ม่ายไปด้วยหรอกนะ”
“ครั
