ตอนที่ 1 สวมรอย
1108 Words
“เข้ามาหาฉันที่บริษัทภายในสองชั่วโมง ถ้าแกไม่มา ฉันจะเซ็นยกบริษัทนี่ให้คนที่แกเกลียดนักหนาแน่” ประโยคสุดท้ายที่ดังจากปลายสายก่อนที่สายจะตัดไป..
‘คีตะ’ เบื้องหลังเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ มีท่าเรือที่ดูแลการนำเข้า ส่งออกของทุกประเภท ทั้งของหายาก ของผิดกฎหมายหรือของหนีภาษี เบื้องหน้าเป็นลูกชายของผู้บริหารบริษัทผลิตละครและบริหารนักแสดงที่ดังอันดับต้น ๆ ของประเทศ
บริษัทเป็นของพ่อและแม่เขาที่ช่วยสร้างกันมา แม่เขาเคยเป็นดาราดัง ก่อนจะหยุดเล่นละครแล้วมาสร้างบริษัทกับพ่อจนบริษัทใหญ่โตตามความฝันของตัวเอง แต่ที่น่าเสียดายก็คงจะเพราะช่วงเวลาที่บริษัทกำลังรุ่ง แม่เขากลับป่วยหนักจนไม่นานก็เสียชีวิตไป.. จะเหลือก็แค่เพียง ‘คุณเดชา’ พ่อเขาที่ดูแลบริษัทต่อมาจนตอนนี้และก็เป็นคนเดียวกับที่พูดสั่งเขาให้เข้าไปหาภายในสองชั่วโมงนี้
ส่วนท่าเรือ เป็นธุรกิจที่เขาทำขึ้นมาเอง แน่นอนว่าธุรกิจที่เสี่ยงขนาดนั้น พ่อเขาไม่เห็นด้วยที่จะทำมัน แต่แล้วยังไง..ถ้าเขาสน เขาคงไม่บริหารมันจนใหญ่โต เป็นท่าเรือที่นำเข้าส่งออกของให้มาเฟีย นักการเมืองใหญ่ๆ ได้ขนาดนี้
“นายจะตรงไปบริษัทคุณท่านไหมครับ” เวหา บอดีการ์ดคนสนิทที่ทำหน้าที่ขับรถให้ผู้เป็นนายอย่างคีตะเอ่ยถามขึ้น
“จะไปให้พ่อหาคู่ให้กูรึไง ปัญญาอ่อน จะให้กูไปคบกับลูกสาวเมียน้อยตัวเอง เอาหัวสมองที่ไหนมาคิด”
“แต่บริษัทแม่นาย คุณท่านจะยกให้คุณดาแล้วนะครับ” คุณดาที่ว่าคือภรรยาใหม่ของพ่อเขา หรือจะเรียกง่าย ๆ ก็เมียน้อย เพราะแอบกกกันมาตั้งแต่ก่อนแม่เขาจะเสียไปด้วยซ้ำ
“กูสนรึไง จะยกให้ใครก็ให้ไป กูก็จะรอดูว่าจะบริหารให้รอดไปได้แค่ไหน” เพราะบริษัทขาดทุนติดต่อกันมาหลายปีตั้งแต่แม่เขาเสียไป ดาราแถวหน้าแทนที่จะดังเพราะฝีมือการแสดง กลายเป็นว่าคนที่ขึ้นมาเป็นดาราแถวหน้าได้กลับผ่านการนอนกับพ่อเขามาแทน บริษัทถึงไร้นักแสดงที่มีฝีมือ แต่ละผลงานที่ทำถึงทำกำไรไม่ได้สักเรื่อง
ก็นั่นแหละ..แล้วจะให้เขาไปเคารพพ่อตัวเองได้ยังไงกัน ยกเมียน้อยขึ้นเป็นภรรยาคนใหม่ แถมยังเอาเด็กในสังกัดของตัวเองไม่เลือกหน้าจนบริษัทแม่เขาจะล่มจมขนาดนี้..
“เหมือนว่าจะมีหนทางรอดแล้วนะครับ บริษัทเพิ่งเปิดตัวนางเอกคนใหม่ เรียกความสนใจจนคนพากันตั้งตารอละครที่กำลังจะเปิดตัว โฆษณาก็เข้าเยอะจนคุณท่านยกให้เป็นเบอร์หนึ่งของบริษัทเลยนะครับ”
“ใคร?” เสียงเข้มเอ่ยถามเพียงแค่นั้น เวหาก็ส่งโทรศัพท์ที่มีรูปหญิงสาวในชุดเดรสสีดำรัดรูป ผมบลอนด์ตัดกับผิวขาวเนียน ใบหน้าที่สวยจนแค่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงในรูปต้องเป็นดาราระดับเบอร์ต้นๆ “ลูกเต้าเหล่าใคร เข้าวงการมาได้ยังไง ทำไมมึงไม่รายงานกู” เพราะดาราทุกคนที่ขึ้นมาแถวหน้า เวหาจะต้องหาประวัติมาเพื่อรายงานให้เขารู้ ว่าเป็นเมียน้อยอีกคนของพ่อเขาหรือเปล่า
“ชื่อคุณคาเมลครับ อย่างอื่นไม่มีข้อมูล ผมสืบหาข้อมูลทุกอย่างไม่ได้เลยไม่ได้รายงานไปให้นายทราบ”
“หาข้อมูลไม่ได้?” คิ้วเข้มเลิ่กขึ้น ละสายตาจากรูปภาพในจอโทรศัพท์มองไปหาลูกน้องที่พูดบอกกับเขา
“ครับ ไม่มีข้อมูลครอบครัว ไม่มีข้อมูลที่อยู่ ผมหาจากทุกทางแม้แต่ข้อมูลที่บริษัทมี ทราบแค่ชื่อและวันเกิดแค่นั้นครับ”
“จะเป็นไปได้ยังไง” บริษัทย่อมต้องรู้ว่าดาราในสังกัดเป็นใครมาจากไหน ข้อมูลพื้นฐานพวกนี้บริษัทจะต้องมีข้อมูลแน่นอนอยู่แล้ว
“ฐานข้อมูลในระบบของรัฐที่เราให้พวกนักการเมืองช่วยค้นตอนสืบหาคนก็ไม่มี ข้อมูลถูกลบประวัติส่วนตัวไปทั้งหมด สืบที่มาที่ไปไม่ได้ครับ ผมว่าคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ขนาดที่สั่งลบข้อมูลตัวเองออกจากระบบได้ เข้ามาเป็นดาราเบอร์ต้นๆโดยที่บริษัทไม่มีข้อมูลอะไรเลย ต้องใหญ่พอตัวเลยนะครับ ถ้าเกิดเป็นเมียน้อยอีกคนของนายท่าน ผมว่าคนนี้น่ากลัวกว่าคุณดาอีกนะครับ”
“ละครที่กำลังจะเปิดตัว ไปถอนตัวนักแสดงคนนี้ออก”
“ครับ?”
“ถ้าใหญ่ระดับนั้น กูก็แค่จะรอดูว่าใครเป็นแบ็คหลัง แล้วจะทำยังไงถ้าคนของตัวเองถูกถอดจากละคร ถึงเวลานั้นไม่ต้องสืบหาก็คงจะแสดงตัวมาพบกูเอง”
“ครับนาย”
ทื้ดด! ทื้ด! เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของคีตะดังขึ้น มือหนาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูถึงเห็นเป็นชื่อเพื่อนสนิทอย่างวายุ เจ้าของคลับดังกลางเมืองโทรเข้ามา
‘ว่า’
‘ที่ชื่อคาเมล นางเอกใหม่บริษัทพ่อมึงที่ดังๆ นี่ ดังเองหรือดังเพราะเป็นเมียน้อยพ่อมึง’ จากที่จะรับโทรศัพท์แค่พอผ่านๆ ไป แต่กลับมาให้ความสนใจเพราะประโยคที่เพื่อนสนิทถามขึ้นมา
‘ทำไม’
‘ก็ถ้าเป็นเมียน้อยพ่อมึงก็มาเอากลับไป มาเรียกเด็กที่คลับกู เดี๋ยวพ่อมึงจะหึงจนพาลมาทำคลับกูมีปัญหาอีก’
‘เรียกเด็ก?’
‘กูเพิ่งเช็ค มารอบที่สาม เรียกเด็กระดับวีวีไอพี ค่าตัวหลักแสนทั้งนั้น’
‘ตอนนี้เด็กนั่นอยู่ไหน’
‘ห้องวีวีไอพีชั้นบนของคลับ กำลังเลือกเด็กที่คลับอยู่’
‘เด็กคลับมึงยังว่างสักตำแหน่งหรือเปล่า?’
‘หมายถึง’
‘ลองส่งรูปกูไปดู เผื่อแขกวีวีไอพีมึงจะสนใจ’
‘ไอ้คี ให้มันแน่ก่อนว่าไม่ใช่เมียน้อยพ่อมึง เดี๋ยวได้บ้านแตก’
‘ส่งไป ได้เรื่องยังไงแล้วบอกกูมา’ เสียงเข้มเอ่ยจบเพียงแค่นั้นก็วางสายไป…ผ่านไปแค่ไม่ถึงห้านาทีก็มีข้อความจากเพื่อนสนิทเขาส่งเข้ามา
วายุ : ตกลง
วายุ : คุณคาเมลเขาเลือกมึง จะให้กูโอนค่าตัวเข้าบัญชีไหน
“วนรถกลับไปคลับไอ้วายุ” คีตะกดปิดโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปบอกบอดีการ์ดที่ทำหน้าที่ขับรถให้
“ครับนาย”
- Writer
