หนึ่งเดือนต่อมา...
ภายในบาร์หรูที่เป็นแหล่งสังสรรค์ของกลุ่มเพื่อนดนุวัศ วันนี้กลับปรากฎชายหนุ่มนั่งดื่มเพียงเงียบๆ ตามลำพัง เขาไม่อยากเจอใคร ไม่อยากให้ใครมากวนใจ วอดก้าเพียวๆ ถูกกระดกลงคอแก้วแล้วแก้วเล่าราวกับดื่มน้ำเปล่า แต่ดีกรีที่ความเข้มข้นสูงกลับไม่อาจมอมเมาให้คนมึนเมาได้
มือหนาคว้าแก้วเหล้าเตรียมจะกระดกช็อตต่อไป แต่ก็พลันชะงักเมื่อมีสายเรียกเข้า ดนุวัศควานหาสมาร์ตโฟนกดรับทันทีโดยไม่มองหน้าจอ หวังใจเหลือเกินว่าอาจเป็นโปรดปรีดา เธอคงสำนึกผิดแล้ว ไม่อยากลำบากแล้ว เลยเปลี่ยนใจโทร. มาหาเขา หรือไม่ก็ขอให้เขาได้รับข่าวดีรู้ที่อยู่ของเธอในเร็ววัน
“ฮัลโหล” กรอกเสียงลงไปด้วยความตื่นเต้น
เสียงจากปลายสายทำให้ดวงตาที่เจือประกายแห่งความหวังพลันหม่นลง เมื่อไม่ใช่เสียงที่เขาอยากจะได้ยิน แต่เป็นลูกน้องที่เขาส่งไปตามสืบข่าวคราวของเธอร่วมเดือนกว่าแล้ว
“หาต่อไป!” ดนุวัศตะคอกเสียงดัง แทบจะเขวี้ยงโ
