ร้ายจำนนรัก

บทที่ 4 ฆ่าฉันสิ 3

“คนแปลกหน้า?” ดนุวัศแสยะยิ้ม ขบกรามแน่น โปรดปรีดาทำลายชีวิตเขาจนพังยับ แล้วมาใช้คำว่าคนแปลกหน้าผลักไสเขาให้ออกไปจากชีวิตเธออย่างนั้นหรือ...

“คนแปลกหน้าเขาไม่นอนเอากันมาตั้งสามปีหรอก เธอพูดคำนี้ออกมา ไม่รู้สึกตลกตัวเองเลยรึไง”

ตลกสิ!

โปรดปรีดาเม้มปากแน่น แทบจะเค้นทั้งชีวิตพูดคำนี้ออกมา เธอรักผู้ชายคนนี้มานานหลายปี ดนุวัศอยู่ทั้งในหัวใจ สมองและร่างกายของเธอ เธอไม่มีวันลืมเขาได้ด้วยซ้ำ แล้วจะเป็นแค่คนแปลกหน้ากันได้อย่างไร เพียงแต่การรักเขานั้นเหนื่อยเกินไป ทรมานเกินไป เธอรักเขาต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะเธอใช้หัวใจรักเขาไปจนหมด ไม่เหลือพอจะให้รักได้อีกแล้ว

เธอจึงต้องยอมปล่อยมือ...

“แค่เฉียดตายครั้งเดียวก็คิดว่าพอแล้วเหรอ ฮึ...ความผิดของเธอต่อให้ชดใช้ฉันทั้งชาตินี้ชาติหน้าก็ยังไม่หมด เพราะฉะนั้นคนที่ตัดสินใจได้ว่าจะพอเมื่อไหร่คือฉันคนเดียวเท่านั้น”

โปรดปรีดามองรอยยิ้มเย็นยะเยือกที่ผุดขึ้นบนมุมปากของสามี แล้วค่อยๆ หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง กล้ำกลืนความปวดร้าวทั้งหมดลงไปให้ลึกสุดใจ ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว คล้ายจะบอกเขาว่า...อยากทำอะไรก็ทำ

ดนุวัศมองคนที่ตั้งกำแพงความเงียบใส่เขาแล้วยิ่งหงุดหงิดหัวเสีย จงใจกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ให้คนนอนเจ็บได้ยิน แต่โปรดปรีดายังคงเงียบงัน ไม่คิดจะลืมตามองเขาเลยสักนิด เธอนิ่งจนเขาใจแกว่ง ขนาดเขาจ้องเธอเอาเป็นเอาตายอย่างนี้ เธอยังไม่สะทกสะท้านเลย

คิดจะใช้ความเงียบเอาชนะเขาหรือ?

เอาสิ...เธอไม่พูด เขาก็ไม่พูด เรามาแข่งความอดทนกันสักตั้ง!

ชายหนุ่มกอดอกมองเธออยู่อย่างนั้นนานสักพักใหญ่ๆ สีหน้าบูดบึ้งขึ้นเรื่อยๆ มองจนตาจะกลับ แต่โปรดปรีดาก็ยังหลับตานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น หนักเข้าก็พลิกตัวหนีไปอีกทาง เมื่อไม่เห็นวี่แว่วว่าจะชนะ จึงฮึดฮัดเดินออกจากห้อง ทว่าก่อนที่จะก้าวพ้นผ่านประตูออกไป ก็ยังไม่วายเอ่ยทิ้งท้ายให้โปรดปรีดาเจ็บใจจนแทบกระอักว่า

“อย่าคิดเลยว่าชาตินี้เธอจะหนีฉันพ้น รีบๆ รักษาตัวให้หายละ เพราะฉันยังมีอีกสารพัดวิธีที่จะทรมานเธอไม่หมด นอนรออยู่ที่นี่เงียบๆ แล้วฉันจะส่งคนมารับกลับ ‘บ้าน’ ของเรา”

โปรดปรีดากำผ้าห่มแน่น รอจนได้ยินเสียงบิดประตูแล้วจึงลืมตาขึ้น บ้านหลังนั้นเธอจะไม่มีวันกลับไปเด็ดขาด รวมถึงเจ้าของบ้าน เธอก็ไม่อยากจะเห็นหน้าเขาอีกแล้ว ถ้าหนีไม่ได้จริงๆ ละก็ เธอเลือกที่จะตายไปเสียดีกว่า

เจ้าของร่างกายเปราะบางราวกับแก้วนอนนิ่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาว้าเหว่จับจ้องฝูงนกที่พากันบินกลับรังด้วยความอิจฉาจับใจ พวกมันคงจะมีความสุขที่ได้โบยบินท่ามกลางแสงแดดทอประกายกลายเป็นสีส้มแดงยามพระอาทิตย์ใกล้จะลาลับ ท้องฟ้าใกล้จะหลับใหล มีอิสระเหนือใครอย่างที่ใจคิด

โปรดปรีดาถอนหายใจ ผิดกับเธอตอนนี้เหลือเกิน เธอไม่ต่างอะไรกับนักโทษที่ถูกกักขังติดคุกตลอดชีวิต ไม่มีสิทธิ์คิดหรือทำอะไรได้เลยสักอย่าง ทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับเจ้าชีวิตอย่างดนุวัศเท่านั้น แม้แต่ลมหายใจของเธอเขาก็ยังจะยึดครองถือตัวเป็นเจ้าของมัน

ริมฝีปากซีดจางกระตุกยิ้มเยาะ ทำไมเธอถึงไม่ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด!

เป็นแบบนั้นยังจะดีเสียกว่า...

เธอไม่ได้กลัวความตาย เพราะอยู่เหมือนคนที่มีแค่ลมหายใจ แต่ไร้วิญญาณ มันทรมานไม่ต่างจากตายทั้งเป็น อุตส่าห์คิดว่าในที่สุดก็ได้หลุดพ้นไปจากเขาแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฟ้ายังคงเล่นตลกกับเธอไม่เลิก ไม่ยอมให้เธอได้สมใจ

หรือท่านคิดว่าแค่นี้เธอยังทรมานไม่พอ?

“ทำไมท่านใจร้ายกับโปรดจังเลยคะ” เธอเหม่อมองฟ้าถามพึมพำ มุมปากแต้มยิ้ม แต่แววตาแสนเศร้าชนิดที่ใครเห็นเป็นต้องปวดใจแทน

“เปรม...ทำไมไม่พาโปรดไปด้วย”