ร้ายจำนนรัก

บทที่ 3 ตายก็ตายไป 3

“โปรดก็อยู่ในนี้ไง” เธอยกมือทาบอกซ้ายของพี่สาว “อยู่ในใจของเปรมไม่มีวันจากไปไหน จะคอยเฝ้ามองและภาวนาขอให้เปรมกับพี่ดอมมีความสุข”

เปรมปรีดียิ้มบางๆ ยกมือลูบหัวเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“คนที่อยู่ในนั้นก็คือเปรมต่างหาก เปรมจะคอยเอาใจช่วยโปรดเสมอ สัญญากับเปรมว่าอย่าท้อนะ เชื่อเปรมว่าสักวันมันจะต้องดีขึ้น จะต้องมีวันที่เป็นของโปรด ถึงตอนนั้นเปรมจะมาหาโปรด มาแสดงความยินดีกับโปรด โอ.เค. มั้ย”

“ไม่เอา” โปรดปรีดาส่ายหน้าดิก กุมมือแฝดพี่ไว้แน่น “โปรดเหนื่อยแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรอีก เปรมพาโปรดไปด้วยนะ”

“เชื่อเปรมนะ”

โปรดปรีดามองพี่สาวที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนที่มือของหล่อนจะเลื่อนออกจากมือเธอ เธอพยายามจะรั้งจับมือเปรมปรีดีให้แน่นๆ แต่ก็ยังหลุดจากมือเธอไปได้พร้อมกับร่างกายที่ค่อยๆ ถอยห่างออกไปไกลเรื่อยๆ โปรดปรีดาตะโกนเรียกพี่สาวสุดเสียง พยายามวิ่งหา หันซ้ายมองขวาทั่วทิศก็ไม่เจอตัวหล่อน ได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาที่ตอบกลับมาท่ามกลางความเงียบและเวิ้งว้างว่างเปล่าว่า

“คนที่พี่ดอมรักมาตลอดก็คือ...โปรด”

โปรดปรีดารู้สึกตัวปรือตาขึ้นช้าๆ ภาพตรงหน้าพร่ามัวและเลือนรางเกินกว่าจะรับรู้ได้ว่าเป็นใคร เห็นแค่เงาคนทอดยาวยืนหันหลังไปกับกระจกกรุบานใส เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ แผ่นหลังกว้างตั้งตรงช่างคุ้นตาเหลือเกิน

ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินครอบงำสติและดวงตาของเธออีกครั้ง...

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื่อปลุกคนเจ็บให้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สมองที่ยังมึนงงทำให้ดวงตาพร่าเบลอปรับโฟกัสไม่ได้ แต่หูกลับได้ยินเสียงคนทะเลาะกันอยู่นอกหน้าอย่างชัดเจน

“เพิ่งจะโผล่หัวมาตอนนี้ทำไม โปรดเจ็บปางตาย แต่คนเป็นผัวอย่างมึงไปมุดรูอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงคนไหนอยู่ห้ะ”

“กูจะมาตอนไหนมันก็เรื่องของกู โปรดเป็นเมียกู กูจะทำอะไรกับเมียกูก็ได้ คนนอกอย่างมึงอย่าเสือก”

“ไอ้สัส! มึงยังกล้าพูดว่าโปรดเป็นเมียมึงอีกเหรอ ทั้งที่มึงใจดำปล่อยให้เขานอนเจ็บอยู่ในห้องไอซียู ไม่เคยมาดูดำดูดีเลย”

“ถึงกูมาแล้วจะทำอะไรได้ กูไม่ใช่หมอ เสียเวลาเปล่าๆ อีกอย่างกูไม่ได้เป็นคนชนเขาสักหน่อย ผู้หญิงคนนั้นทำตัวเอง ถ้าจะตายก็ตายไป ฆาตรกรสมควรต้องชดใช้กรรม”

“ไอ้เหี้ย!”

โปรดปรีดามองผ่านช่องว่างบานประตู เห็นเพื่อนสนิทอย่างณกูลพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อดนุวัศ เงื้อหมัดต่อยเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าเต็มๆ จนโหนกแก้มช้ำ สามีเธอก็ไม่น้อยหน้าสวนหมัดลุ้นๆ กระแทกหน้าณกูลจนปากแตก ต่างยืนกัดฟันจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย รับรู้ได้ถึงความเกลียดชังอันลึกล้ำแผ่มาถึงตรงนี้ที่เธอนอนอยู่ ก่อนที่ณกูลจะตวาดลั่น

“โปรดไม่ใช่ฆาตกร เธอไม่มีวันทำร้ายเปรมเด็ดขาด มีแต่มึงเท่านั้นแหละที่หน้ามืดใจบอด เที่ยวโยนความผิดให้คนอื่นเพื่อความสบายใจของตัวเอง”

ดวงตาของดนุวัศลุกเป็นไฟคล้ายโดนจี้ใจดำ เอี้อมมือกระชากคอเสื้อณกูลกระแทกเข้ากับบานประตูเสียงดังโครม ตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธแค้นว่า

“มึงอย่าริอ่านพูดถึงเปรมต่อหน้ากูเป็นอันขาด พวกมึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอ่ยชื่อเปรมให้เป็นเสนียดซะด้วยซ้ำ”

“พวกกูเป็นเพื่อนสนิท โปรดเป็นน้องสาวของเปรม ทำไมจะพูดไม่ได้ มึงซะอีกที่เป็นแค่คนนอก อย่ามาทำเป็นเจ้ากี้เจ้าการ จะบอกให้รู้ว่าเปรมไม่ได้ระ...”

“กาย!” โปรดปรีดาตะโกนเรียกเพื่อนสุดเสียง กลัวเหลือเกินว่าณกูลจะเผลอหลุดปากในสิ่งที่ควรเป็นความลับออกไป