ร้ายจำนนรัก

บทที่ 4 ฆ่าฉันสิ 1

โปรดปรีดามองหน้าสามีอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เห็นเขา ดวงตากลมโตใสสะอาด ไม่มีแววอนาทรร้อนใจหรือเสียใจกับท่าทีสาแก่ใจ รวมถึงคำพูดร้ายๆ ที่ดนุวัศพ่นออกมาว่า

“ก็ยังไม่ตายนี่” เขายักไหล่ “คนเลวๆ อย่างเธอนี่ดวงแข็งดีนะ แม้แต่นรกก็ยังไม่ต้องการ”

เธอรับฟังเงียบๆ ไม่ได้คิดจะเมินหรือตั้งใจยั่วโมโหเขา ก็แค่ไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองเหนื่อยใจมากขึ้น การอยู่นิ่งๆ น่าจะเป็นผลดีที่สุด เธอไม่มีปัญญาสู้รบตบมือกับดนุวัศ สู้ไปก็ไม่ชนะ เปล่าประโยชน์ รังแต่จะเจ็บช้ำน้ำใจมากขึ้นเท่านั้น

ดูสิ่งที่เขาถามเธอสิ...

รอยยิ้มของเขาช่างโหดร้าย จงใจเหยียบย่ำตอกย้ำให้รู้ซึ้งไปถึงแก่นวิญญาณว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย ต่อให้เธอจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้าก็ช่าง เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด...

“ตายเมื่อไหร่ ค่อยโทร. มาเรียกให้ผมไปเก็บศพ”

ดนุวัศช่างเลือดเย็นกับเธอเหลือเกิน ถึงอยากจะฝืนเพ้อฝันรักเขาต่อไปอย่างงมงาย แต่คำพูดโหดร้ายที่เขาใช้ตบหน้ากัน ทำให้เธอจำต้องตื่นและยอมรับความเป็นจริงที่ว่า

หัวใจเธอตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว...

“โกรธ?” เธอย้อนถามหน้านิ่ง “ก็ไม่นี่คะ โปรดรู้อยู่แล้วว่าพี่ดอมเกลียดโปรดจนอยากจะให้ตายๆ ไปซะ แล้วจะมาช่วยโปรดทำไม จริงมั้ยคะ”

เธอรอดพ้นความตายมาได้ครั้งหนึ่ง จึงเข้าใจอะไรๆ ได้ถ่องแท้มากขึ้นรู้ซึ้งถึงหัวใจคน จึงไม่ได้เจ็บปวดน้อยใจหรือโกรธเคืองเขาแล้ว ความรู้สึกตอนนี้เลยจุดนั้นไปมากแล้ว มากกว่าเจ็บจนชินชา คล้ายเธอปลงตกเสียมากกว่า เลยไม่เอาใจไปผูกไว้กับคนที่ทำร้ายกันอีก

“รู้ตัวก็ดี เพราะต่อให้เธอจะเจ็บหนักมากกว่านี้ ฉันก็ไม่มีวันสงสารฆาตกรแบบเธอหรอก” ดนุวัศกระแทกเสียงตอกใส่หน้า

“ค่ะ” ตอบส่งๆ ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเขา

ดนุวัศขมวดคิ้วโทสะพลุ่งพล่านที่โปรดปรีดาเฉยชาผิดจากที่คิด ไม่มีน้ำตาหรือสีหน้าเจ็บปวดเสียใจ ไร้เสียงอ้อนวอนอย่างที่เขาอยากจะเห็น ทั้งที่แขวะเธอแท้ๆ แต่เขารู้สึกเหมือนกำลังต่อยนุ่นอยู่ก็ไม่ปาน โปรดปรีดาไม่รู้สึกรู้สมจนน่าโมโห กลายเป็นเขาเสียอีกที่เต้นไปตามเธอ มือที่บีบปลายคางยิ่งรัดแน่นดุจคีมเหล็ก เจ็บร้าวไปทั้งกรามจนสีหน้าเธอเหยเก น้ำตาเอ่อคลอเบ้าจวนร่วงเผาะ แต่โปรดปรีดากลับไม่ยอมปริปากร้องออกมาสักแอะ

“เจ็บใช่มั้ย” เขาเค้นเสียงถามชิดใบหูเธอ “ตอนที่เปรมตายเจ็บมากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า”

ดวงตาดนุวัศลุกวาวเต็มไปด้วยความเดือดดาล แต่โปรดปรีดาเองก็จ้องตาเขากลับอย่างไม่หวั่นเกรง ไม่ได้ต่อต้าน แต่ก็ไม่ยอมรับข้อกล่าวหาที่เขายัดเยียดให้เธอ ทำให้เขารู้สึกได้ว่าคนที่เคยสงบเสงี่ยมเจียมตัวกำลังลุกขึ้นมาต่อต้านเขา

เธอมีสิทธิ์อะไร?

ต่อให้เขาจะทรมานเธอไปตลอดชีวิต นั่นก็เป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้วไม่ใช่หรือ...

สีหน้าที่เคยสงบนิ่งมีรอยร้าวของความไม่พอใจ ดวงตาพลันแข็งกร้าว ต่อให้เธอจะตัดใจแล้ว ปลงได้เลิกคิดเรื่องเขาแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าดนุวัศจะหยิบเรื่องความเป็นความตายของพี่สาวเธอมาสาดโคลนใส่กันได้

นี่คือความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเธอ!

เป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนและอ่อนไหวเกินกว่าเธอจะก้าวข้ามไปได้ แม้จะผ่านมานานสามปีแล้วก็ตาม แต่การตายของเปรมปรีดียังสลักลึกอยู่ในใจ แค่ได้ยินชื่อแฝดพี่ หัวใจเธอก็เหมือนถูกทุบด้วยหินหนักๆ หากเป็นไปได้เธอจะขอให้ตัวเองตายแทนเปรมปรีดีโดยไม่ลังเลเลย

โปรดปรีดาจ้องหน้าสามีเขม็งพลางกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม เค้นเสียงพูดชัดๆ ผ่านความปวดร้าวที่รุมสุมอยู่ตรงปลายคางออกมาว่า

“โปรดไม่ใช่ฆาตกร!”

“เธอเป็น!”

“ไม่! โปรดไม่ได้ฆ่าเปรม ไม่มีวัน!!!”

น้ำเสียงมั่นคงจริงจังทำให้ใจดนุวัศหวั่นไหว มือที่บีบปลายคางเรียวอยู่ค่อยๆ คลาย ก่อนจะสะบัดออกจนโปรดปรีดาหน้าหัน

“ต่อให้เธอจะปฏิเสธยังไง ฉันก็ไม่มีวันเชื่อเธอหรอก”

โปรดปรีดายิ้มบางเบา สีหน้ากลับมานิ่งเฉยดังเดิม รู้อยู่แล้วว่าดนุวัศไม่มีวันเชื่อเธอ ต่อให้ตายตรงหน้าเขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนความคิด เธอต่างหากที่ควรจะเปลี่ยงแปลงมัน จบความรักที่มีแต่ความเจ็บปวดทนทรมานด้วยกันทุกฝ่ายเสียที

“เราหย่ากันเถอะค่ะ”