คุณป๋าที่รัก (ป๋าแมท+หนูของขวัญ) NC 20 ±+

“เชี้ยแล้ว!! ของขวัญพ่อแกมา” เสียงร้องตะโกนด้วยความแตกตื่นตกใจของผู้หญิงที่ดังมาจากด้านหน้าของตึก ทำให้เจ้าของชื่อที่อยู่ด้านในสุดต้องหันมามอง พร้อมกับออกแรงบีบที่ข้อมือของผู้หญิงมากกว่าเดิมตวัดสายตากลับมามองหญิงสาวตรงหน้าตาขวางเอ่ยเสียงเย็นเยียบออกมา “จำไว้ ว่าห้ามเข้าใกล้และส่งสายตายั่วยวนให้อธิการอีก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ผลักหญิงสาวที่คิดจะเป็นศัตรูให้ไกลออกไปจนคนถูกผลักถึงกับเซถลาไปด้านหลังจนเกือบล้มยังดีที่ยันมือกับกำแพงปูนเอาไว้ทันมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาอาฆาตแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “อ๋อ! และอย่าคิดจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอธิการล่ะ เพราะถ้าฉันรู้ครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่เรียกมาเตือนเหมือนครั้งนี้แน่ และอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า” ทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปยังด้านหน้าตึกที่มีเพื่อนอีกคนยืนดูต้นทางอยู่ “มาเร็วๆ พ่อแกกำลังจะเดินมาถึงแล้ว” มากิสาวน้อยรูปร่างผอมบางผมลอนน้ำตาลในชุดนักศึกษาสั้นรัดรูปเอ่ยขึ้นในขณะที่สายตายังจ้องมองไปยังอธิการบดีของมาหาวิทยาลัยชื่อดังเเห่งนี้ ทำให้คนถูกเร่งต้องรีบก้าวขาของตัวเองออกมาด้วยเร็วพร้อมกับใช้มือสางผมให้เข้าที่เข้าทางพาตัวเองออกมาจากมุมตึกนั้นทันเวลาพอดิบพอดีกับที่อธิการบดีของมหาวิทยาลัยเดินมาถึง “สวัสดีค่ะป๋าแมท มาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ” เอ่ยทักทายออกไปด้วยรอยยิ้มสดใส เหมือนดั่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น ใบหน้าหล่อคมเข้มตามสไตล์หนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลีเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา สายตาคมแต่เฉยชาว่างเปล่ามองเลยหญิงสาวที่ยืนยิ้มโชว์ฟันสวยอยู่เบื้องหน้า ไปยังด้านหลังที่บัดนี้มีเพียงความว่างเปล่าคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูปค่อยๆ ขยับเปล่งเสียงอันเย็นเฉียบบอกคนตรงหน้า “ตามผมไปที่ห้องเดี๋ยวนี้” คำพูดแค่ไม่กี่คำแต่คนฟังกลับเย็นยะเยือกไปทั่วตัว ร่างสูงในชุดสูทเรียบหรูพอดีตัวหมุนตัวเดินจากไปอย่างกับสายลมที่เพียงพัดผ่านมาแล้วก็จากไป แต่ต่างกันที่สายลมชนิดนี้คือสายลมแห่งความไม่พอใจที่พัดมาเตือนว่าต่อจากนี้อีกไม่นานจะมีพายุลูกใหญ่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน “ซวยแล้วไงของขวัญ คุณป๋าแกต้องไปรู้อะไรมาแน่ๆ” มากิเขย่าแขนเพื่อนพูดออกมาด้วยความกลัว กลัวเพื่อนสาวจะถูกคุณป๋าดุด้วยรู้กิตติศัพท์ของคุณป๋าดีว่าเวลาโมโหนั้นน่ากลัวขนาดไหน “ชัวร์!! และต้องเป็นเพื่อนของยัยนั่นแน่ๆ ที่เป็นคนไปฟ้องป๋าแมท” รณาเอ่ยออกมาอย่างเจ็บใจ ใบหน้าแสดงถึงความเซ็งอย่างเห็นได้ชัด “แล้วแกจะเอายังไงวันนี้ไอ้พายก็ไม่มาด้วย สมองฉันมันก็คิดอะไรไม่ค่อยออกด้วยสิ” มากิเอ่ยอย่างร้อนรนและเป็นห่วงเพื่อนสาว พลันนึกไปถึงเพื่อนสาวอีกคนที่ชื่อพายอาร์คนที่ที่มีสมองฉลาดปราดเปรื่องมักจะแก้ไขปัญหาและหาทางออกให้เพื่อนได้เสมอในยามคับขัน “ฉันเอาตัวรอดได้น่า ไม่ต้องห่วง ส่วนแกก็กลับบ้านได้เลยนะไม่ต้องรอ ฉันไปล่ะ” “เออ โชคดีนะของขวัญ” เจ้าของชื่อหันมาพยักหน้ารับ ก่อนจะพาตัวเองไปยังตึกบริหารของมหาวิทยาลัยที่มีห้องทำงานของอธิการบดีอยู่บนชั้นสูงสุดของตึก หญิงสาวนามว่าของขวัญหรือรณา ไม่มีใครไม่รู้จักเธอเพราะเธอคือลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ นั่นก็คือนายเบญจมิน เมแกน นักธุรกิจมากความสามารถมีฉายาว่าเจ้าพ่อแห่งท้องทะเลเพราะทำธุรกิจเกี่ยวกับการขนส่งทางทะเลทุกแขนง แต่ที่มาเปิดมหาวิทยาลัยเพราะต้องการให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวอยู่ในสายตาและอยู่ในความปลอดภัยภายใต้อาณาเขตของตัวเอง ส่วนอธิการบดีหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทย อิตาลีวัยห้าสิบสองปีหล่อเข้มกระชากใจสาวนักศึกษาสาวนั้น ชื่อ แมทธิว เป็นลูกน้องคนสนิทของเบญจมินที่ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่เบญจมินมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่เพราะเบญจมินต้องการให้ลูกสาวอยู่ในสายตาตลอดเวลาและอยู่ในความปลอดภัยจึงให้แมทธิวออกจากการเป็นบอดี้การ์ดคู่ใจมาดำรงตำแหน่งเป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้แทน แม้แมทธิวจะเป็นเพียงบอดี้การ์ดแต่บอดี้การ์ดของเบญจมินนั้นล้วนต้องได้รับการศึกษาที่เท่าเทียมกับผู้เป็นเจ้านายและยังต้องเรียนหลากหลายแขนงเพื่อจะได้ทำหน้าที่บอดี้การ์ดที่เปรียบเสมือนแขนขาและมันสมองให้เจ้านายได้อย่างดีเยี่ยม เรียกว่าการที่จะก้าวเข้ามาในตำแหน่งนี้ได้ไม่ใช่แค่เก่งการต่อสู้เพียงอย่างเดียวแต่ต้องเก่งทางด้านการบริหารงานมีความรู้รอบด้าน เรียกง่ายๆ ก็คือต้องเก่งทั้งบู๊และบุ๋นนั่นเอง จึงไม่ยากหากแมทธิวจะก้าวเข้ามาดำรงตำแหน่งอธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ส่วนที่รณาเรียกแมทธิวว่าป๋าแมทนั้นสาเหตุก็มาจากคำสัญญาในวัยเด็กที่ทุกคนคิดว่ารณาจะลืมแต่รณากลับจำมันได้ฝังใจและทวงถามสัญญานั้นจากแมทธิวทุกๆ ปี และนั่นจึงทำให้รณาหวงแมทธิวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ หากมีผู้หญิงคนไหนมาหว่านเสน่ห์ให้แมทธิวรณาจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่อย่างมีความสุขภายในมหาวิทยาลัยแห่งนี้อย่างแน่นอน ทว่าก็ยังไม่วายมีนักศึกษาสาวมาโปรยเสน่ห์ให้อธิการบดีหนุ่มใหญ่ที่มีหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มแถมหุ่นยังแน่นเปรี๊ยะอย่างกับคนอายุสามสิบต้นๆ ไม่ขาดสาย อยากจะครอบครองและลิ้มลองความหล่อทรงเสน่ห์ที่ซ่อนอยู่ในภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้น แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่เคยมีใครได้ย่างกายเข้ามาใกล้อธิการบดีหนุ่มใหญ่เลยสักคน รณาเคาะประตูห้องทำงานบานใหญ่เพื่อเป็นการรักษามารยาทสองสามครั้งเพราะไม่อยากถูกเจ้าของห้องตำหนิหากเธอเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยตอบกลับมาเป็นการอนุญาตจากเจ้าของห้อง รณาจึงเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่ลืมกดล็อกประตูให้เรียบร้อยเพื่อไม่ต้องการให้คนอื่นรบกวน ร่างบางเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่มีเจ้าของห้องนั่งทำหน้าเรียบเฉยมองมาที่เธอตั้งแต่เปิดประตูเข้ามา “มีอะไรจะบอกมั้ย” คำถามแสนธรรมดาแต่กลับทำให้คนถูกถามถึงกับเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้เพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง คำสุภาษิตไทยที่ว่าวัวสันหลังหวะคงจะเหมาะกับเธอมากที่สุดในขณะนี้ “ของขวัญรักป๋าแมทที่สุดเลยค่ะ” น้ำเสียงสดใสเอ่ยตอบออกไปพร้อมทั้งส่งยิ้มไปให้คนที่ตัวเองบอกรัก เพื่อเป็นการกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง แต่คิดหรือว่าสิ่งที่รณาแสดงออกมานั้นจะรอดพ้นสายตาและความชั่งสังเกตของอดีตบอดี้การ์ดฝีมือดีไปได้ แม้ชายหนุ่มจะไม่ได้เลี้ยงรณามาแต่เขาก็รู้จักรณามาตั้งแต่ที่หญิงสาวอยู่ในท้องด้วยซ้ำ ทำไมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่รณาแสดงออกมานั้นมันคืออะไร แมทธิวทอดสายตาเฉยชามองไปยังหญิงสาวคราวลูกพร้อมทั้งผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ รู้ดีว่าหญิงสาวเวลาทำผิดนั้นมักจะมีคำพูดหวานหูแบบนี้ออกมาเสมอๆ “ของขวัญคิดว่าผมโง่มั้ย” เป็นอีกหนึ่งคำถามที่รณาพูดไม่ออกเผลอย่นจมูกใส่คนรู้ทันตรงหน้า ใครจะกล้าคิดล่ะว่าป๋าแมทของเธอโง่ล่ะ ป๋าแมทของเธอน่ะฉลาดอย่างกับอะไรต่อให้เธอพยายามทำตัวให้ปกติหรือโกหกแนบเนียนแค่ไหนก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของเขาได้อยู่ดี รณาจึงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเก้าอี้ทำงานของแมทธิวพร้อมกับส่งยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดออกไปให้อีกครั้งยื่นมือไปคว้ามือหนาที่วางอยู่บนโต๊ะมาจับเอาไว้ “ป๋าแมทของของขวัญฉลาดมากต่างหากค่ะ....ป๋าแมทขา แทนตัวเองว่าคุณป๋าไม่ได้เหรอคะ ไม่ต้องพูดผมหรอกมันดูห่างเหิน ของขวัญไม่ชอบเลยค่ะ” เอ่ยอ้อนออกมาเสียงหวานส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เพื่อต้องการเบี่ยงเบนประเด็นการสนทนา แต่แมทธิวก็ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยแววตาที่มองไปยังรณาก็ยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม ไม่ได้คล้อยตามหรือใจอ่อนไปกับการออดอ้อนนั้นแม้แต่น้อยเพราะเขาเจอแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนจนชิน “แล้วตกลงมีอะไรจะบอกมั้ย” เอ่ยถามย้ำออกไปอีกครั้ง เมื่อรณาเริ่มเฉไฉออกไปเรื่องอื่น คนถูกถามเซ็งจัดเมื่อไม่สามารถเบี่ยงเบนประเด็นที่ตัวเองถูกเรียกมาพบได้ อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนมาฟ้องแม่จะเล่นงานให้หนักเลย “ป๋าแมทก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ แล้วป๋าแมทจะมาถามของขวัญทำไม มีคนมาบอกใช่มั้ยคะป๋าแมทถึงรู้ว่าของขวัญอยู่ที่ไหนถึงได้เดินไปหาของขวัญถูก...เอ๊ะ! หรือว่าป๋าแมททนคิดถึงของขวัญไม่ไหวก็เลยเดินไปหา” ยังไม่วายหยอดคำหวานหวังจะให้แมทธิวหลงประเด็น แต่สุดท้ายรณาก็คว้าน้ำเหลวอีกตามเคยเมื่อได้ยินคำพูดตอบกลับของชายหนุ่ม “ไม่ใช่เวลามาเล่น ตอบมาว่าของขวัญทำจริงๆ หรือเปล่า” “แล้วป๋าแมทคิดว่าของขวัญทำจริงๆ มั้ยล่ะคะ” แมทธิวหรี่สายตาจ้องมองเจ้าของคำพูดยอกย้อนนั้น นี่เขากำลังซักถามเธออยู่นะไม่ใช่ให้เธอมายอกย้อนถามเขาแบบนี้ “ผมถามคุณอยู่นะของขวัญ” เอ่ยเสียงเข้มเป็นการบอกรณาว่าเธอหมดเวลาเล่นสนุกยื้อเวลาเพื่อหาทางออกแล้ว รณาจึงปล่อยมือของแมทธิวออก และเปลี่ยนเป็นเดินเข้ามานั่งลงที่ตักแกร่งนั้นแทนด้วยความเร็วจนแมทธิวถึงกับสะดุ้ง “เฮ้ย!! ของขวัญออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวใครมาเห็น นี่มันมหาวิทยาลัยนะ” ไม่พูดเปล่ายังพยายามจับร่างบางให้ลุกออกจากตักของตัวเอง แต่มีหรือที่รณาจะยอมลุกง่ายๆ มิหนำซ้ำยังยกแขนขึ้นมาคล้องลำคอแกร่งเอาไว้แน่น “ไม่ค่ะ ของขวัญไม่ลุก ของขวัญรู้ว่าที่นี่คือมหาวิทยาลัยของขวัญอยู่ในชุดนักศึกษาไม่ควรทำแบบนี้ แต่ตอนนี้เราสองคนอยู่ในห้องมิดชิด อีกอย่างของขวัญก็ล็อกประตูห้องเรียบร้อย ปลอดภัยสบายใจหายห่วง” ลอยหน้าลอยตาพูดออกมาหน้าตาเฉยอย่างภูมิใจในความรอบคอบของตัวเอง “แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรมานั่งบนตักผู้ชายแบบนี้” เอ่ยบอกเสียงดุ ไม่ละความพยายามในการแกะมือของรณาออกจากลำคอของตัวเอง “แต่ผู้ชายที่ว่าคือว่าที่สามีในอนาคตของของขวัญนะคะ อีกไม่นานเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี แค่นั่งตักแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ป๋าแมทก็อย่าหวงเนื้อหวงตัวมากนักเลยน่า” แมทธิวอยากจะกลอกตาเล่นเหมือนอย่างเด็กวัยรุ่นที่ชอบทำกันเวลาเซ็งเสียจริงๆ กับคำพูดที่บอกว่าเขานั้นเล่นตัว เขาไม่ได้เล่นตัวเลยสักนิดแต่ที่เขาพูดและแสดงออกไปคือเขาไม่ต้องการให้รณาเสียหายหากหญิงสาวมาคลอเคลียมาใกล้เขาแบบนี้ในพื้นที่สาธารณะท่ามกลางสายตาของคนอื่น “ของขวัญ เราคุยกันเรื่องนี้เป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ” เอ่ยออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับคำพูดที่รณาพร่ำบอกเขาตลอดเวลาถึงเรื่องแต่งงานที่เขาเผลอไปรับปากกับเธอเมื่อเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เอาเเล้วเเค่ตอนเเรกน้องก็รุกเหนักขนาดนี้ เเล้วต่อไปป๋าเเมทจะรีบมือกับความน่ารัก น่าเอ็นดูของน้องได้ยังไง อย่าลืมส่งกำใจด้วยการคอมเม้นท์หรือกดสติ๊กเกอร์คนละดวงก็ได้นะคะ