เวลาก็ดึกสงัดขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้หญิงสาวก็ยังคงนั่งรับลมคนเดียวไปจนถึงตี 1 นี่ก็ผ่านมาประมาณ 2 ชั่วโมงแล้ว เขากับผู้หญิงของเขาป่านนี้ ก็คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ความรู้สึกมีทั้งความโกรธ ความเสียใจ ทั้งยังมีความหึงหวง
"จะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหม" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
"..." เธอไม่ได้ตอบอะไร ทั้งยังไม่หันหน้าไปมอง ห้วงเวลานี้ของเขาควรอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แล้วจะขึ้นมาตามเธอแบบนี้ทำไม
"ที่เธอยังร้องไห้อยู่ อาลัยอาวรณ์คิดถึงไอ้ห่านั่น หรือเสียใจที่ฉันนอนกับผู้หญิงคนอื่น" เขาพูดขึ้นอีกครั้งอย่างจี้ใจดำเธอ
"หยุดพูดอะไรบ้า ๆ สักที" เธอพยายามเช็ดน้ำตา เพื่อไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอที่อยู่ในใจ
"กลับไปนอนได้แล้ว นี่ก็ดึกมากแล้ว"
"ฉันไม่นอนร่วมห้องกับใคร" สู้ให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้ายังดีซะกว่า
"ผู้หญิงของฉันออกไปแล้ว เธอกลับไปนอนได้"
"ฉันยังไม่ง่วง"
