“ไม่ต้องเกร็ง แม่พี่ใจดี”
“ตื่นเต้นมากกว่า” นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอได้มีโอกาสมาเจอแม่ของฮันเตอร์ หากแต่สถานะรอบนี้เปลี่ยนแปลงมาเป็น ‘แฟน’
ทั้งประหม่าและเกร็งเล็กน้อย ถึงเคยเจอแม่เขามาแล้วแต่ก็ไม่เคยทำใจชินได้เลย
“เชิญทางนี้ครับ” คนของรสลินออกมาต้อนรับทั้งคู่
ฮันเตอร์จับมือเธอพาเดินตามชายคนนั้นไป หัวใจดวงน้อยแทบกระดอนออกมา มันเต้นแรงจนสะเทือนไปทั่วทั้งร่างกาย เมื่อมาถึงแล้วก็เห็นรสลินนั่งรออยู่
“สวัสดีค่ะ…” เธอยกมือไหว้แม่ฮันเตอร์ในอาการประหม่า
“สวัสดีจ้ะหนูลีอาร์ พาน้องเขามานั่งสิฮันเตอร์” รสลินหันไปบอกลูกชาย
ลีอาร์หย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ สัมผัสได้ทันทีว่ารสลินพยายามยิ้มแย้มให้เพื่อไม่ทำให้เธอเกร็ง ภายนอกดูน่าเกรงขามและทรงพลังจนคนกลัวที่จะเข้าหา ทว่าจริงๆ แล้วใจดียิ่งกว่าอะไร
“ไม่ต้องเกร็งนะหนูลีอาร์ แม่ไม่กัดหรอก”
สรรพนามที่รสลินแทนตัวเองว่า ‘แม่’ ทำคนฟังรู้สึกพลอ
