"พี่โยธาปล่อยแพนได้แล้วค่ะ" เสียงหวานพูดบอกพยายามดันตัวออกจากพันธนาการของร่างสูง ตั้งแต่ทั้งสองเริงสวาทกันจนพอใจ เขาก็กอดเธอไว้ในอ้อนแขนไม่ยอมปล่อย ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำทำความสะอาดส่วนนั้นที่ผ่านการใช้งานอย่างหนัก
"ขอพี่กอดหน่อยนะครับ เราไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้นานแล้ว" มีหรือที่คนดื้อรั้นอย่างเขาจะยอมโดยง่าย ท่อนแขนแกร่งยังคงโอบกอดคนตัวเล็กไม่คลาย ไม่สนใจคำพูดของเธอแม้แต่น้อย
"ลุกไปใส่เสื้อผ้าได้แล้วค่ะ แพนง่วง"
"ง่วงก็นอนเลยครับ หลับตาสิ"
"ไม่ได้ค่ะ พี่ยังไม่กลับแพนจะนอนได้ไง" แพนพายพูดออกมาหน้าตาเฉย ต่างจากโยธาก้มหน้ามองคนในอ้อมแขนอย่างไม่เข้าใจ
"แพนว่าไงนะ?"
"พี่โยธากลับห้องไปได้แล้วค่ะ แพนจะปิดไฟนอน"
"...."
"ได้ยินมั้ยคะ"
"แพนไม่ได้ให้พี่ค้างคืนด้วยหรอกหรอ?"
"ไม่ค่ะ!"
"อ้าว~" ดวงตาคู่คมเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสาวเจ้าปฏิเสธเสียงแข็งท่าทีจริงจัง ร่างสูงยอมลุกจากเตียงแต
