“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อ” รามหันมาถามเพื่อนสนิทขณะกำลังเก็บของใส่กระเป๋า
“ไปซื้อของใช้ ไปด้วยกันมั้ย”
“อืม...ก็ดีเหมือน” ได้ยินคำตอบจากราม แพนพายเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่รู้ว่าตัวเองไม่ต้องไปเดินเหงาในห้างคนเดียว
“ป่ะ...ขับรถให้นั่งด้วยนะป๋าราม” ทั้งสองคนก้าวเดินออกจากห้องเรียน มือบางยื่นกุญแจรถให้ แล้วกอดท่อนแขนรามไว้ซบหน้าลงด้วยท่าทีออดอ้อน
“ปล่อยเลยมึง...เดี๋ยวน้ำหอมมึงมาติดตัวกู แฟนกูจะเข้าใจผิด” มือสากผลักศีรษะเล็กออกห่างอย่างไม่จริงจัง ทุกการกระทำของคนทั้งสองตกอยู่ในสายตาของโยธาและเพื่อน รวมถึงนักศึกษาคนอื่นๆด้วย
“ไม่ปล่อย...เลี้ยงไอติมหน่อยนะป๋ารามขา~”
“ไม่!”
“รามอย่างกดิ!”
“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว ยังจะร้องกินไอติม” รามส่ายหน้าไปมา พร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเขา ถึงปากจะพ่นคำพูดเช่นนั้น แต่ก็พาเพื่อนรักเดินไปยังร้านขายไอศกรีม ก่อนพากันไปขึ้นรถ
@ห้างXX
ร
