ขณะขับรถไปบนถนนกลางกรุงที่มีรถยนต์สัญจรไปมามากมาย ร่างบางโยกศีรษะเบาๆปากเล็กฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ใช้เวลากว่าสามสิบนาทีกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง แพนพายเดินเข้ามาภายในห้องเสื้อ N.I. ที่มีเนเน่เป็นเจ้าของ พนักงานในร้านต่างรู้จักเธอเป็นอย่างดีและเอ่ยทักทายด้วยท่าทีเป็นมิตรทุกครั้งที่มาเยือน
“น้องแพนมาหาคุณเนเน่หรอคะ?”
“ใช่ค่ะ...เจ๊อยู่มั้ย”
“อยู่ในออฟฟิศค่ะ” ได้คำตอบแพนพายส่งยิ้มให้ แล้วก้าวเดินไปยังด้านหลังห้องเสื้อซึ่งถูกจัดเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเนเน่
แกร๊ก!
มือบางเปิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท เรียกสายตาเจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่
“ไงแพน พักนี้ไม่ค่อยมาหาเจ๊เลยนะ”
“เพิ่งเปิดเทอมไม่กี่วันกิจกรรมเยอะมาก ไม่มีเวลาเลยค่ะเจ๊”
“คืนนี้ไปดื่มกันมั้ย เจ๊อยากไปจีบทอยซักหน่อย”
“ถ้าเจ๊ไม่กลัวอาเดย์ไนท์รู้ล่ะก็ แพนไปเป็นเพื่อนได้อยู่แล้ว”
“แพนไม่พูด เจ๊ไม่พูด ไม่มีใ
