วันต่อมา....
กริ๊ง! กริ๊ง!
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นขณะที่แพนพายกำลังแต่งหน้าทำผมเตรียมตัวไปเรียน ร่างบางละสายตาจากกระจกบานใหญ่ ก้าวเดินไปยังต้นทางของเสียงไม่ลืมส่องดูว่าคนที่ยืนอยู่หลังประตูเป็นใคร
แกร๊ก!
“แต่งตัวเสร็จยัง?” โยธาแทรกตัวเข้ามาในห้อง พร้อมกับตวัดท่อนแขนโอบไหล่บางให้เธอเดินตามมา แพนพายจึงรีบปิดประตูล็อคก้าวเท้าตามแรงฉุดรั้งกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว
“พี่โยธามีเรียนเช้าเหมือนกันหรอคะ” วันนี้ตอนบ่ายจะมีกิจกรรมการแข่งขันกีฬาหลายประเภทที่มหาลัยทุกคณะส่งตัวแทนนักกีฬาลงแข่งขันชิงรางวัล และหนึ่งในนักกีฬาฟุตบอลของคณะวิศวะก็คือโยธา
“ไม่มี...พี่จะไปซ้อมแล้วก็ไปส่งแพนด้วย สร้อยข้อมือที่พี่ให้ไว้ ใส่ด้วยนะพี่อยากเห็น” แพนพายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แม้จะสงสัยอยู่มากแต่เลือกที่จะไม่ถามให้มากความ ‘ทำไมต้องไปส่ง แล้วทำไมต้องสั่งให้ฉันใส่สร้อยเส้นนั้นด้วยเนี่ย’
มือบางเร่งแต่งแต้มเครื่
