ร่างบางระหงเดินโงนเงนด้วยความเมาออกจากห้องพักเพื่อกลับไปยังลานกว้างสถานที่จัดงาน ทว่า เมื่อเดินมาสุดทางเดินกลับถูกมือปริศนาของใครบางคนฉุดรั้งเข้าไปในที่ลับตาคน
“กรี๊ด...ปล่อยนะ! อื้ม~” เสียงหวานร้องตะโกนแต่ก็ถูกมือหนาปิดปากไว้ไม่ให้เสียงเธอดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน
“ชู้วว...พี่เอง” โยธาถึงกับต้องรีบแสดงตัว ไม่อย่างนั้นสาวเจ้าคงแหกปากจนผู้คนแตกตื่นเป็นแน่
“พี่โยธา...แพนตกใจหมดเลย” แพนพายเอ่ยเสียงเขียว สายตาคู่สวยมองจ้องใบหน้าหล่อเหลาผ่านแสงสลัวที่สาดส่องเข้ามายังจุดนั้นเพียงน้อยนิด แต่ก็มากพอให้มองเห็นทุกอย่างชัดเจน
“พี่หนาวไปเอาเสื้อเป็นเพื่อนหน่อย” ร่างสูงเอ่ยชักชวนทันทีไม่รอช้าให้เสียเวลา
“แล้วพี่เจอาล่ะคะ”
“นั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะ...แพนไปกับพี่ได้มั้ย?”
“ก็ได้ค่ะ...ปล่อยแพนเลย เดี๋ยวใครมาเห็น” มือบางยกขึ้นแกะมือหนาโอบไหล่เธอออกแต่ไม่เป็นผล
“พี่เมา เดินไม่ไหวขอกอดหน่อย”
“....”
“รีบไ
