Ep.1
1289 Words
ณ ห้องเรียนรวมบนตึกสูงสี่ชั้นบริเวณคณะวิศวกรรมศาสตร์เวลาเที่ยงตรงนักศึกษาต่างพากันทยอยออกจากห้อง พักทานอาหารกลางวันตามอัธยาศัย จะมีก็แต่ชายหนุ่มสามคนที่มักจะนั่งรอให้เพื่อนร่วมคลาสเรียนออกไปจนหมดเสียก่อน
“ไปกันได้แล้ว กูอยากกลับไปนอน”
“กินข้าวกับพวกกูก่อนดิวะไอ้โยธา กินกับไอ้ภูผาสองคนมันเหงา”
“ไว้พรุ่งนี้” ร่างสูงดูดีก้าวเดินนำออกจากห้องไป พลางโบกมือลาเพื่อนสนิททั้งสองคนโดยไม่สนใจเสียงเรียกตามหลังกระทั่งพ้นจากตึกสูงสีขาวกลางเก่ากลางใหม่
“ลูกพี่...รอก่อนครับ” เสียงร้องตะโกนดังมาแต่ไกล ก่อนจะปรากฏร่างของชายหนุ่มชุดนักศึกษามหาลัยเอกชนชื่อดังสถาบันเดียวกัน
“อะไรของมึง จะแหกปากทำไม” คนถูกเรียกเอ่ยดุลูกน้องเสียงเข้ม พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นกลุ่มนักศึกษาทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ที่อยู่บริเวณนั้น จ้องมองมาที่เขาอย่างให้ความสนใจ
“พรุ่งนี้เรียกรวมน้องปีหนึ่งแจ้งเรื่องกิจกรรมที่ลานเกียร์”
“กูรู้แล้ว แค่นี้ใช่มั้ย”
“ยังมีอีกเรื่อง...คนที่ให้ผมตามสืบได้เบาะแสแล้วครับ”
“ไปคุยที่คอนโด แวะซื้อถุงยางให้กูด้วย”
“ได้ค๊าบ~” เจอารุ่นน้องปีสองพ่วงตำแหน่งลูกน้องคนสนิทตอบกลับด้วยท่าทีทะเล้น ก่อนจะเดินแยกไปอีกทางเพื่อทำตามคำสั่ง
ให้หลังลูกน้องเดินจากไป 'โยธา' ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับลูกรักพระเจ้าส่วนสูงกว่าร้อยเก้าสิบเซนติเมตรในชุดช็อปวิศวะกางเกงยีนส์แต่งขาด ผมสีดำขลับจัดทรงอย่างดี ดวงตาคมกริบน่าค้นหา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักลึกรับกับใบหน้า รอยยิ้มทรงเสน่ห์หากหญิงใดได้เห็นเป็นต้องหลงใหล ความเจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง เรื่องโหดเหี้ยมเต็มร้อยไม่หัก ด้วยฐานะทางบ้านร่ำรวยติดอันดับต้นๆของประเทศยิ่งทำให้เขาเป็นที่หมายตาของผู้หญิงหลายคน
โยธาก้าวเดินมายังลานจอดรถอย่างที่ตั้งใจในตอนแรก มือหนากดปลดล็อครถสปอร์ตสีน้ำเงินคันโปรดก่อนขึ้นไปนั่งบนเบาะตำแหน่งคนขับ กดสตาร์ทเครื่องยนต์เสียงดุดัน เท้าหนาเหยียบคันเร่งขับรถกลับไปยังคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก
ก๊อก! ก๊อก!
ร่างสูงเจ้าของห้องกำลังเคลิ้มหลับต้องสะดุ้งลืมตา เพราะเสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้น เดาได้ไม่ยากคนที่อยู่ด้านนอกคงเป็นลูกน้องของเขาจึงดันตัวลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้
“ลูกพี่ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม ผมซื้อข้าวมาฝากด้วย” เจอาพูดบอกพร้อมกับเดินหายเข้าไปในครัว เทข้าวผัดทะเลจัดใส่จานวางลงบนโต๊ะตรงหน้าโยธา
“มีอะไรคืบหน้า” ร่างสูงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถาม พลางตักข้าวใส่ปาก สายตาคมจับจ้องลูกน้องอย่างรอฟัง
“ผมสืบรู้แล้วว่ามันเป็นใคร”
“ใคร!?” ใบหน้าหล่อเหลาตึงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดสายตาคมเรียบนิ่งยากจะคาดเดาความคิดเจ้าของ ท่าทีน่ายำเกรงทำเอาเจอาลืมหายใจไปชั่วขณะ ถึงแม้จะเป็นดั่งสุนัขรับใช้มานาน บ้างมุมของโยธากลับดูลึกลับซับซ้อนยากจะหยั่งถึง
แต่ยังไงก็ช่าง! โยธาคือผู้มีพระคุณของเขา หยิบยื่นเงินก้อนโตจ่ายค่ารักษาพยาบาลแม่และทุนเรียนต่อ ไหนจะเงินเดือนที่จ่ายให้เป็นรายได้อีก เขาจึงยินดีทำตามคำสั่งทุกสิ่งอย่างว่าง่าย
“มันชื่อทิศเหนือ นี่รูปของมันครับลูกพี่” เจอายื่นโทรศัพท์มือถือให้โยธาได้ดูโฉมหน้าของคนที่เขาพยายามตามสืบอยู่นานสองนาน
“ทิศเหนืองั้นหรอ”
“ใช่ลูกพี่ ผมจ้างคนลื้อประวัติแต่ดูเหมือนว่าหมอนั้นก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน” ในขณะที่หูทั้งสองข้างฟังลูกน้องรายงาน สายตาคมกวาดมองตัวหนังสือแจงประวัติส่วนตัวที่เจอาสืบหาได้มาเพียงน้อยนิดเท่านั้น ไม่มีแม้แต่เรื่องราวเกี่ยวกับคนในครอบครัวด้วยซ้ำ
“สืบต่อไป กูอยากได้รายละเอียดมากกว่านี้ พ่อแม่ญาติพี่น้องเป็นใคร”
“เรื่องนั้นผมกำลังพยายามอยู่ ว่าแต่ชมพู่คณะบัญชีโทรมาหาลูกพี่หรือยังครับ คนนี้ใครๆก็ว่าเด็ด”
“เจอกันแล้วตอนเช้า....ไอ้เจอามึงไปบอกแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดห้องชั้นสิบด้วย คืนนี้กูมีนัด”
โยธายกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ เขาซื้อห้องชั้นสิบตึกเดียวกันไว้พาสาวๆมาสนองความใคร่ จะได้ไม่ต้องเสียเงินเปิดห้องโรงแรมให้สิ้นเปลือง สู้เสียเงินซื้อครั้งเดียวจบจะดีกว่า ผนังห้องเก็บเสียงได้ดี สะดวกสบาย อยากเข้าออกตอนไหนก็ได้
กฏของการขึ้นเตียงกับเขา คือห้ามล้ำเส้นเวลาส่วนตัว ไม่สด ไม่ค้างคืน พวกหล่อนเสนอ...เขาก็สนอง แฟร์ๆทั้งสองฝ่าย ทุกอย่างจบแค่ที่เตียงไม่มีสถานะใดๆทั้งสิ้น
“ฮั่นแน่~อย่าบอกนะว่า.....” เจอาหรี่ตามองรุ่นพี่อย่างจับผิด เขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างโยธาไม่เคยคุยกับใครนาน หากเป้าหมายตรงกันก็พาขึ้นเตียง
“เสือก!ออกไปได้แล้ว”
“อ้อ...เกือบลืม ถุงยางแบบบางไซส์หกสิบที่สั่งครับลูกพี่” เจอาเอ่ยบอกยิ้มๆพร้อมกับวางกล่องขนาดเล็กสีดำเงาลงบนโต๊ะ นอกจากยี่ห้อที่ระบุไว้บนกล่อง ยังบ่งบอกขนาดไซส์เอาไว้อย่างชัดเจน
ภายในคอนโดหรูเงียบสนิท โยธาเอนตัวลงนอนราบบนพื้นโซฟาหนังแท้สีเข้มท่าสบาย ภาพใบหน้าของทิศเหนือยังคงลอยเข้ามาในหัวสมองสร้างความหงุดหงิดให้เขาไม่น้อย
ก่อนที่ภาพเหตุการณ์เป็นดั่งฝันร้ายของเขาจะไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนขณะที่เขากำลังขับรถกลับบ้าน โยธาได้รับสายจาก'ยาหยี'พี่สาวเพียงคนเดียว ถึงแม้จะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แต่ก็มักยื่นมือเข้าไปช่วย หากใครคนใดคนหนึ่งต้องการความช่วยเหลือ
[ยะ โยธา มาหาพี่หน่อยได้มั้ย] น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาฟังแทบไม่ได้ศัพท์ดังเข้ามาในสายได้ยินไม่ถนัด
“หยีว่าไงนะ พูดดังๆหน่อย ตอนนี้อยู่ไหน?”
[พี่อยู่คอนโด....ชะ ช่วย ด้วย]
ครั้งนี้เขาได้ยินปลายสายอย่างชัดเจนก่อนที่สายจะตัดไป ประโยคนั้นทำคิ้วหนาขมวดเป็นปม โยธาไม่รอช้ารีบขับรถไปยังคอนโดพี่สาวทันที
ทว่า หลังจากเปิดประตูเข้าไปในห้อง ร่างสูงถึงกับหยุดชะงักเท้า สายตาคมมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตระหนก ร่างของยาหยีนอนหมดสติอยู่บนพื้นห้องเย็นเฉียบ กลางหว่างขามีเลือดสีแดงสดไหลเป็นทางยาว กลิ่นคาวลอยคละคลุ้งแตะจมูกโด่งให้ความรู้สึกสะอิดสะเอียน
นานนับนาทีโยธาได้สติรีบวิ่งเข้าไปโอบร่างพี่สาวไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับเขย่าตัวเบาๆเรียกคนพี่
“หยี...ยาหยี ตื่นสิหยี เป็นอะไรวะทำไมเลือดออกเยอะแบบนี้”
“…”
“ลืมตาดิวะหยี ใครทำอะไรบอกมา!” ไม่ว่าเขาจะเรียกยังไงก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่น้อย มือหนาสั่นเทาค่อยๆเลื่อนขึ้นจับชีพจรจึงได้รู้ว่า เขามาช้าเกินไป ยาหยีสิ้นลมหายใจลาจากโลกใบนี้ไปแล้ว
- Writer
