เวลาต่อมา
"เหนื่อยจัง" ลูกพีชทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียงใหญ่อย่างหมดแรง หลังจากที่วันนี้วุ่นวายอยู่กับงานรับปริญญาทั้งวัน
ดวงตากลมจ้องมองเพดานสีขาวสะอาดพลางนึกถึงบรรยากาศที่บ้านหลังเก่าก่อนที่จะถูกหลอกซื้อไป
บ้านของเธอเป็นกระเบื้องมุงเก่าๆ มีตะไคร่น้ำขึ้นเกาะเพราะอยู่มานานตั้งแต่ที่ตากับยายยังหนุ่มสาว
"คิดถึงจัง" เธอพูดพึมพำกับตัวเอง
"คิดถึงใคร?" จู่ๆ ไคโรก็ชะโงกหน้าเข้ามาทำเอาลูกพีชตกใจจนหัวกระแทกกับหน้าเขาอย่างแรง "โอย อะไรของเธอเนี่ยลูกพีช"
"คุณนั่นแหละเข้ามาเงียบๆ ตกใจหมด" เธอเถียงเขากลับ เพราะถ้าเขาไม่เข้ามาทำให้เธอตกใจก็ไม่ต้องโดนแบบนี้หรอก
"ฉันก็แค่สงสัย เธอบ่นคิดถึงใคร?"
"ไม่บอก"
"ลูกพีชเมื่อกลางวันฉันเพิ่งขอเธอแต่งงานไปเองนะ ตกกลางคืนเธอจะมาบ่นคิดถึงใครได้ยังไง เธอต้องคิดถึงแค่ฉันคนเดียวสิ"
"แล้วคุณจะมาโวยวายทำไมเนี่ย?"
"บอกมาก่อนว่าบ่นคิดถึงใคร"
"หนูบ่นคิดถึงยายกับตา"
"
