เมียเก็บที่ไร้ค่า

บทที่1 นักศึกษาฝึกงานคนใหม่

ภูริช รัตนวารี ท่านประธานบริษัทรัตนวารี กรุ๊ป จำกัด เขาเป็นทายาทคนเดียวสืบทอดต่อตระกูลของเขาที่ผลิตเกี่ยวกับการส่งออกสินค้าชั้นนำต่างประเทศ คุณปู่ยกเกาะรังนกที่เป็นปัจจัยหลักของบริษัทต้นตระกูลรัตนวารี ซึ่งตั้งอยู่ตรงเกาะทางภาคใต้ โดยมีเงื่อนไขที่ระบุในพินัยกรรมว่าจะต้องมีทายาทสืบสกุลต่อไปในระยะเวลาหนึ่งปี

ก๊อก ก๊อก

“นักศึกษาฝึกงานคนที่ทำหน้าที่เลขาชั่วคราวของท่านประธานมาแล้วค่ะ”

จารุวี เลขาสาวของรองประธานบริษัทพานักศึกษาหน้าขาวเนียน สัดส่วนเซ็กซี่ เป็นที่ดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างแรง

“มาแล้วเหรอ ชักช้าเสียจริง”

ท่านประธานภูริช เจ้าของฉายาผู้มีหัวใจดุจดั่งน้ำแข็ง ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถทลายกำแพงของเขาได้เลย ชายหนุ่มเป็นคนโสดสนิท เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น ถึงแม้ว่าจะถูกคุณแม่หาผู้หญิงหมายเอาไว้ให้แล้วก็ตาม

“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะท่านประธาน ดิฉันติดธุระทางบ้านนิดหน่อยค่ะ”

ชมพู นักศึกษาฝึกงานคนใหม่ก้มหน้าต่ำ เกรงกลัวว่าเขาจะโมโหแล้วพาลไล่เธอออก ยังไม่ทันได้ฝึกงานด้วยซ้ำ

น้ำเสียงหวานใสที่เพิ่งเคยได้ยินทำเอาใบหน้าคมคายเคร่งเครียดกับเรื่องงานที่มีคนมาติดต่อพูดคุยเยอะมาก ยอมละเอกสารจากงานขึ้นมาจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนติดตรงประตูห้องทำงานแอบทำเอาเขาหงุดหงิดชอบกลที่ไม่เห็นใบหน้าสาวน้อยหน้าหวานเต็มตา

“นี่จารุวีคงไม่ได้บอกเธอสินะว่ากฏที่นี่ เรื่องงานสำคัญมากกว่าเรื่องส่วนตัว ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้อีก ฉันจะไล่เธอออก”

“ขอโทษค่ะท่านประธาน” น้ำเสียงหวานละล่ำขอโทษเจ้านายหน้าดุดัน เธอไม่คิดว่าเขาจะดุตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้ามา

รองประธานไปคัดเลือกเอานักศึกษาฝึกงานไม่รู้ประสีประสาแบบนี้มาได้ยังไง นิสัยเขาไม่ชอบผู้หญิงเป็นเด็กสาวใสซื่อ(แต่หลอกง่าย)

“จารุวี เธอออกไปก่อน ฉันจะสอนนักศึกษาฝึกงานคนนี้เอง ดูท่าว่าจะสอนไปอีกยาว” สายตาคมกริบอยากเห็นใบหน้านั้นชัดๆ เธอมัวแต่ก้มต่ำเกรงกลัวเขาเหมือนเสือร้ายอยู่นั่นแหละ

“เอ่อค่ะท่านประธาน นี่เธอทำตัวให้ดีๆ ไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่ได้กลับมาฝึกงานที่นี่อีกก็ได้” เลขาสาวของรองประธานเอ่ยเตือนรุ่นน้องหน้าเด็กกว่าเธอหลายเท่า

“ค่ะคุณจารุวี”

หญิงสาวพยักหน้ารับทราบ เหตุผลที่เธอมาสายเพียงเพราะแม่ป่วยกะทันหันต้องนอนรักษาตัวโรงพยาบาล

เมื่ออยู่ด้วยกันเพียงสองคน ความกลัวปนความตื่นเต้นของนักศึกษาฝึกงานก็ยิ่งเพิ่มความทวีคูณมากกว่าเดิมจนคนตัวสูงสัมผัสได้ว่าเธอไม่ค่อยเขยิบมาหาเขา เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่จ้องจะจับมาเป็น 'สามีแห่งชาติ'

“ฉันสั่งให้เธอเข้ามานั่งตรงนี้” มือแข็งแรงชี้ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา

“ค่ะท่านประธาน”

หญิงสาวค่อยเขยิบก้าวเดินเข้ามาเชื่องช้าก่อนนั่งลงสร้างความหงุดหงิดแก่ชายหนุ่มมากขึ้นเท่าตัว ไม่มีผู้หญิงคนไหนเท่าเธอที่ทำตัวเหมือนรังเกียจ ขยะแขยงเขาราวเป็นตัวขยะเหม็นเน่า ทั้งที่ใครๆ ก็อยากได้ครอบครองตัวเขาซึ่งเป็นทายาทตระกูลชื่อดังทั้งนั้น

“เป็นใบ้หรือไง ทำไมไม่พูด! รู้หรือเปล่าว่าการจะทำงานเป็นเลขาของท่าน ภาษาพูด ภาษาเขียนต้องคล่องแคล่ว โดยเฉพาะเรื่องใช้ภาษาอังกฤษ เวลาคุยกับลูกค้าต่างประเทศ เข้าใจที่ฉันพูดไหม”

ภูริชก้มมองดูประวัติการศึกษามหาวิทยาลัยจากจารุวี เธอเป็นคนเรียนเก่ง สอบได้อันดับหนึ่งของคณะนั่นที่ศึกษาอยู่ นอกจากนั้นเก่งภาษาอังกฤษและได้สอบชิงทุนเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดัง เพราะทางบ้านฐานะยากจนพอสมควร

“ค่ะ เข้าใจค่ะ”

“ชื่อชมพู ใช่ไหม”

เขาลดน้ำเสียงเข้มทุ้มใหญ่ลงเล็กน้อย เกรงว่าถ้าถามตะคอกมากไปกว่านี้ กลัวว่าคนตัวเล็กจะหวาดกลัวหนีไปเสียก่อน

“ค่ะ”

“เงยหน้าขึ้นมามอง สบตาฉันสิ ชมพู” ทำไมรู้สึกชอบชื่อผู้หญิงคนตรงหน้า ชมพู แค่ชื่อทำให้เขาอยากกลืนกินมากที่สุด

“ค่ะท่านประธานภูริช”

ชมพูค่อยเงยหน้าขึ้นมาสบตาผู้บริหารหนุ่มไฟแรงตรงหน้า เพียงเห็นใบหน้าหวานขาวสวยของนักศึกษาฝึกงานคนนี้เผลอทำให้เขาตกภวังค์ชั่วขณะ สวย สวยเป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องแต่งเติมอะไร สวยพร้อมความไร้เดียงสาของเธอทำเอาใจแกร่งเกือบละลายไปแถบ

“เอ่อ มีอะไรติดหน้าดิฉันเหรอคะ ทำไมท่านประธานถึงมัวแต่จ้องหน้าดิฉันอยู่ได้”

“เปล่า เสียเวลามามากพอแล้ว มาเริ่มฝึกงานกันดีกว่า หวังว่าคนฉลาดเรียนรู้อย่างเธอคงจำสิ่งที่ฉันสอนพูดครั้งเดียวได้ เพราะฉันไม่ชอบพูดซ้ำไปซ้ำมา”

“ค่ะ ดิฉันพร้อมเสมอค่ะ”

มือบางเตรียมสมุดจดบันทึกพร้อมปากกาส่วนตัวจดข้อมูล ท่าทางเตรียมพร้อมขยันของคนตัวเล็กทำเอาเขาเอ็นดูเธอไม่น้อย

“แบบนี้แหละที่บริษัทรัตนวารีต้องการเด็กศึกษาฝึกงานไฟแรงอย่างเธอ ชมพู” ริมฝีปากหนายิ้มอ่อนกับความขยันขันแข็งของนักศึกษาฝึกงานเลขาของเขาก่อนจะที่เธอจะเรียนจบปริญญาตรี

ชมพูตั้งใจเรียนรู้การทำงานการเป็นเลขาฝึกงานชั่วคราว ชายหนุ่มคิดจะเก็บตำแหน่งเก้าอี้นี้เอาไว้ให้กับคนที่เหมาะสม และคนคนนั้นคือเธอ ชมพู!

“ขาดเหลืออะไรก็บอกจาวุรี เลขาของรองประธานก็ได้นะ” น้ำเสียงเข้มดูอ่อนโยนและอบอุ่น ผิดกับตอนแรกที่ดูโมโห เกรี้ยวกราดเหมือนกับว่าเธอเป็นคนที่เขาเกลียดมาหลายสิบชาติยังไงอย่างนั้นแหละ

“ค่ะ ท่านประธานเก่งจังเลยนะคะที่สามารถควบคุมคนตั้งหลายพันกว่าคนจนประสบความสำเร็จได้ ชมพูคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกบริษัทของท่านเป็นอันแรก”

“ทำไมถึงอยากฝึกงานที่บริษัทนี้ล่ะ ทั้งที่บริษัทอื่นก็มีตั้งเยอะแยะไป หรือว่าเพราะที่นี่สวัสดิการดี เงินเดือนดีกว่าที่อื่นเหรอ”

ใบหน้าคมสันจงใจโน้มลงมาใกล้ชิดใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นมา เขาชอบมองหน้าเธอไม่รู้จักเบื่อหน่าย

“ก็ทั้งสองอย่างละค่ะ ชมพูอยากเก็บเงินเยอะๆ เอาไว้ใช้รักษาแม่ของชมพูนะคะ ชมพูอยากให้แม่สบาย”

'เป็นเด็กกตัญญูไม่น้อย น่าชื่นชม'

ตลอดการทำงานเขาเกือบห้าปี ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ แปลกมากจริงๆ

“แม่เธอไม่สบายหรอก” ทำไมเขาถึงสนใจประวัติส่วนตัวของนักศึกษาฝึกงานด้วย เธอไม่ได้มีค่าอะไรที่ต้องรับรู้

“ค่ะ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นเธอต้องตั้งใจทำงานมากๆ เพราะหน้าที่สำคัญของเลขาคือความจำดีเป็นเลิศ เธอต้องจัดแจงตารางานนัดพบลูกค้า โดยเฉพาะลูกค้าประจำของที่นี่ เข้าใจใช่ไหม ชมพู”

“ค่ะ ดิฉันจะจำเอาไว้อย่างดี” ชมพูแอบทำหน้าเครียด เวลาเรียนกับอาจารย์กับเวลาทำงานจริงจังมันให้ความรู้สึกต่างกันมาก

งานของเลขาท่านประธานแต่ละอย่างทำเอานักศึกษาฝึกงานกดดัน ยิ่งเจอท่านประธานหนุ่มที่เคร่งครัดและจริงจังกับทุกส่วนของงาน

“ไม่ต้องเครียด ทำงานกับฉัน ทำตัวสบายๆ ไม่ต้องเกร็ง ชมพูต้องเรียกฉันว่าพี่ริชและแทนตัวเองว่าชื่อของตัวเอง เพื่อสร้างความคุ้นเคยชิน ดีไหม”

ภูริชรู้สึกถูกชะตากับเด็กใหม่คนนี้อย่างไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหน แม้แต่เบญจมาศ คู่หมายของเขาก็ตาม ความคิดชั่วร้ายแวบหนึ่งเข้ามาในหัว

'จริงสิ ตามพินัยกรรมของคุณปู่ระบุเอาไว้ว่าให้หาใครอุ้มท้องทายาทของเรา เพื่อที่จะได้เกาะรังนกนั่นซึ่งเป็นสมบัติของปู่ที่รักมันมากสุดชีวิต แต่...การหลอกลวงเด็กมันไม่ดี ภูริช'

เขากลัวว่าถ้าหากทำแบบนั้นอาจเกิดปัญหาตามมาทีหลัง อีกอย่างเขาไม่อยากมีพันธะน่าปวดหัวตอนนี้ ชอบใช้ชีวิตหนุ่มโสดสนิทสนุกกว่า

“ว่ายังไงนะคะ จะให้ดิฉัน เอ่อ ชมพูเรียกท่านประธานว่าพี่ริชอย่างนั้นเหรอคะ ชมพูเกรงว่ามันคงไม่เหมาะ” ฐานะเจ้านายกับลูกน้องค้ำคอ เขาก็น่าจะทราบดี

“ใครจะว่าหรือจะมองอะไรก็ช่าง ฉันไม่สนใจ ฉันสนแต่ว่าเธอกลายเป็นลูกน้อง(ชั่วคราว)ของฉัน เพราะฉะนั้นเธอห้ามฝ่าฝืนคำสั่ง”

“ค่ะท่านประธาน เอ่อ พี่ริช ชมพูจะจำเอาไว้”

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ท่านประธานหล่อ มีเสน่ห์อย่างที่พวกสาวลือกันจริงๆ ใครได้เข้าใกล้เขา มีอันต้องใจละลายกันแน่

“ดีมาก นักศึกษาฝึกงานของฉัน ถ้าเธอทำตัวเด็กดี ไม่แน่ฉันอาจจะใจดีอนุมัติให้เธอสอบผ่านฝึกงานครั้งนี้เร็วกว่าที่คิดก็ได้”

ภูริชเก็บซ่อนเล็บคมเสือร้ายเอาไว้ข้างใน อีกไม่นานเขาจะล่อลวงแม่กวางน้อยเข้ามาอยู่ใต้ร่างแกร่งให้ได้ภายในหนึ่งเดือน

'เธอตามฉันไม่ทันหรอก แม่สาวน้อย อีกไม่นานฉันจะได้สิ่งนั้นที่เธอหวงแหนมากที่สุดในชีวิตไป ชมพู!'