ฮุ่ยอันจำต้องคล้อยตามการกระทำของท่านโหว เมื่อเห็นบุตรสาวเจ้ากรมอาลักษณ์เดินเข้ามา ก่อนจะแสร้งดันเขาออกแสดงท่าทางเขินอายสายตาผู้คนที่กำลังมองอยู่
“คาระวะท่านโหวเจ้าค่ะ” หว่านชุ่ยหลิงย่อกายอย่างอ่อนน้อม พร้อมกับยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่มที่ตนหมายตา ทว่าพอหันมาเห็นฮุ่ยอันนางก็หุบยิ้มมองอีกฝ่ายตาขวาง ส่วนหวังอวี้ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง เขาหันไปหาคนสนิทก่อนจะส่งสายตาให้
เจาหยางจึงเดินมายืนข้างนางก่อนจะเอ่ย “เราเตรียมรถม้าและคนคุ้มกันสำหรับไปส่งท่านที่เมืองหลวงแล้ว เชิญคุณหนูหว่านขอรับ” บอกเสียงเรียบไม่ต่างจากสีหน้า
“มะ…ไม่นะเจ้าคะข้าน้อยกลัว ไม่อยากกลับไปลำพัง ท่านโหวได้โปรดให้ชุ่ยหลิงติดตามไปด้วยเถอะนะเจ้าคะ ไม่ว่าภายหน้าจะลำบากยากแค้นเพียงใด ชุ่ยหลิงก็ยินดี” นางรีบคุกเข่าลงร้องขออย่างน่าสงสาร
“ทำหน้าที่ของเจ้า” หวังอวี้โน้มลงมากระซิบ ฮุ่ยอันจึงยู่ปากใส่เขา ที่หาเรื่องให้นางอีกแล้ว
‘ชิ! เรื่องขอ
