หวังอวี้ขบกรามแน่นเมื่อเห็นรอยแดงที่เป็นทางยาวบนต้นขานาง “เจ็บมากหรือเปล่า” เงยหน้าถามเสียงอ่อน
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่แผลฟกช้ำทายาไม่กี่วันก็หาย” บอกไปตามจริง สมัยนำทางคณะสำรวจฮุ่ยอันเจ็บตัวประจำ เรื่องพวกนี้นางโดนจนชินแล้ว และรู้ดีว่ามันไม่ได้สาหัส
“เจ้าเป็นสตรี ร่างกายถือเป็นของล้ำค่าอันดับหนึ่ง อย่าได้เอ่ยว่าไม่เป็นอันใด” ส่งสายตาดุใส่ผู้ที่นั่งมองเขาอยู่
“เอ่อ…ก็มันไม่เป็นอะไรจริง ๆ ข้าไม่ใช่คุณหนูลูกผู้ดีแบบที่ท่านรู้จักนะ เรื่องพวกนี้ข้าเจอมาจนชินแล้ว ท่านโหวอย่าได้กังวลแทนข้าเลย” ฮุ่ยอันหวังให้เขาเข้าใจตัวตนของนาง
ทว่าดูุเหมือนมันจะไม่ได้ผลนัก เพราะสายตาคมดุยังมีออกมาให้เห็น ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น
“ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาทายาแล้วกัน” ไม่พูดเปล่า ท่านโหวยังลุกขึ้นมาช้อนอุ้มร่างเล็กเดินไปที่ฉากกั้นด้วย
“ดะ…เดี๋ยวเจ้าค่ะ ข้าไปอาบเองได้” แผดเสียงลั่นห้อง ทว่าคนตัวโตก็ไม่ได้ปล่อยนางลง
