ครึ่งชั่วยามต่อมา กลุ่มของหวังอวี้โหวก็เดินทางมาถึงประตูเมืองทางทิศตะวันออก ซึ่งมันอยู่ตรงกันข้ามกับทิศที่ต้องเผชิญหน้ากับข้าศึก และมีรุ่ยอ๋องรออยู่ตามคาด
“รอข้าอยู่บนนี้ห้ามลงไป” กำชับคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มแฉ่งส่งให้เขา ขนาดกับองครักษ์ที่คุ้นเคยกันท่านโหวยังหวง มีหรือเขาจะยอมให้นางลงไปเจอรุ่ยอ๋องจอมเจ้าชู้
“เจ้าค่ะ” พยักหน้ารับ ก่อนจะหาผ้ามาผูกปิดบังใบหน้าไว้เช่นเคย อย่างน้อยก็กันไว้ดีกว่าแก้ หวังอวี้เห็นเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นมายีหัวอย่างเอ็นดู ก่อนจะมุดออกไปจากรถม้า
“ข้าดีใจที่เห็นเจ้าปลอดภัย” เสียงทักทายดังขึ้นทันที
“ถวายพระพรรุ่ยอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง เกือบไม่รอดเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ ดีที่องครักษ์กระหม่อมมีฝีมือ จึงทำให้พวกเรารอดพ้นมือโจรมาได้” โกหกไปตามสถานการณ์ เพราะยามนี้เขาไม่อาจเอ่ยบอกความจริงกับสหายได้
“ปลอดภัยก็ดี ว่าแต่ท่านหมอล่ะนางยังอยู่ดีหรือไม่” ยังมิวายเอ่ยถามถ
