EP.5 ลวนลามล้วงบริสุทธิ์ NC+ขัดขืน [นอนกับฉันคิดเท่าไหร่..]
1284 Words
หลายปีต่อมา
"หนูไม่ไปนะคะพ่อ ฮื้อ"
"อีเมจิถ้าเขาไม่จงใจมาซื้อมึง กูก็คงส่งอีมิกิไปแทนแล้ว!!แต่เขาต้องการให้มึงไปรับใช้"
"พ่อ อึกกกก"
ฉันยกมือไหว้อ้อนวอนขอร้องเพราะไม่อยากไปจนสุดท้ายที่แม่เลี้ยงขู่ว่าถ้าฉันปฎิเสธและหนีหายจะส่งน้องสาวไปอยู่ซ่อง ตอนแรกไม่ค่อยเข้าใจความหมาย..แต่เมื่อได้ฟังคำอธิบายถึงโลกอันร้ายฉันจึงตัดสินใจจะยอมรับชะตากรรมนี้
บ้านใหญ่
"คนนี้แหละที่เจ๊เกียวบอกว่าทำงานดีขยันและทำได้ทุกอย่างค่ะคุณหญิง" คนรับใช้สนิทพาสาวน้อยมารายงานตัวตามสั่ง
"หน้าตาดีผิวพรรณดี"
"ชื่อ เมจิ อายุสิบสามปีค่ะ"
•สายตตาผู้รากมากดีจดจ้องสาววัยละอ่อนตั้งแค่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะพูดเสียงเรียบขึ้นมา•
"เธอรู้ใช่ไหมว่า..ต่อแต่นี้ชีวิตของเธอเป็นของฉันต่อสั่งไปตายเธอก็ต้องไป"
"____"
"หูหนวกหรือยังไง"
"ทราบแล้วค่ะ อึก"
น้ำเสียงที่ตะคอกใส่ทำฉันตกใจแทบจะฉี่ราด คุณหญิงเป็นภรรยาของท่านผู้ร่ำรวยทั้งสองคนไม่ค่อยอยู่บ้าน ที่นี่มียูนิฟอร์มให้ใช้เป็นเมทสีดำดูแปลกตา
บ้านสองชั้นใหญ่โตมโหฬารเดินทั้งวันยังไม่ทั่วส่วนห้องคนรับใช้แยกอยู่หลังห้องครัวเป็นห้องส่วนตัวแคบๆ
หลายวันผ่านไป
"คนใหม่ต้องทำงานในครัวก่อนจนกว่าคุณหญิงจะอนุญาติให้ออกไปทำงานในบริเวณบ้านได้"
"รับทราบค่ะ"
"ดี"
"ให้หนูเริ่มงานเลยไหมคะ"
"ไว้ก่อนพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าตีห้า"
ฉันก้มหัวคำนับหัวหน้าแม่บ้านทุกอย่างดูปกติสุขมากจนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน
5 ปีต่อมา
"ชาหอมรสชาติดีฝีมือเธอไม่ตกเลยนะ" น้ำเสียงแหลมคุณหญิงเอ่ยชม "ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้วเมจิ"
"สิบแปดค่ะ"
"โตไวจริงๆ แถมเรียนเก่งติดอันดับต้นของโรงเรียนกระจอกแต่ก็ถือว่าไม่เสียแรงที่ส่งเสีย"
"ขอบคุณค่ะ"
ตึก ตึก ตึก
"มาแล้วเธอลูกแปลกจังทำไมกลับเร็ว"
"มีรายงานต้องทำ"
"ให้เมจิไปช่วยไหม"
"ควต้องแบบนั้นแม่ก็รู้นิว่าผมขี้เกียจ"
เมื่อมาถึงบ้านก็เจออีเด็กตาแป๋วนั่งขนาบพับเพียบด้านล่างข้างแม่ ซึ่งเป็นภาพคุณชินทุกวันตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าจนวันนี้นับคำที่พูดได่เลยคนอะไรพูดน้อยชะมัด
ห้องวอม
"งานมหาวิทยาลัยหนูไม่ค่อยถนัด" ฉันก้มหน้านั่งเก้าอี้ด้านข้าง "หนูเรียนมอปลายอยู่นะคะ"
"แต่เธอเก่งภาษาอังกฤษก็ทำให้หน่อยสิอย่าลีลาให้มาก"
"____"
"รู้ไหมว่าเธอน่ารำคาญแค่ไหนคนอะไร..พูดช้ากระพริบตาก็ช้ากินก็ช้าเดินยังช้า!!"
ผมกระตุกยิ้มร่ายิ่งเห็นคนบึ้งตึงงานถนัดละ ถ้าได้กวนประสาทจะทำให้หลับสบาย
"ต..แต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนิค่ะ"
"เธอว่าอะไร?"
"เปล่าหรอกค่ะเดี๋ยวหนูทำให้"
"เหอะ!"
• เพราะนิสัยเอาแต่ใจจึงไม่อยากโต้เถียงให้เป็นประเด็นใหญ่ สาวน้อยพยามทำหน้าที่ทุกอย่างตามที่โดนสั่งมอบหมายอย่างดี•
ห้องเมจิ
"ซี๊ด ปวดต้นคอไปหมด" ฉันหมุนศีรษะช้าๆ เพราะเขาไม่ยอมช่วยอะไรนอกจากนั่งไถมือถือเล่นและที่ทำให้ฉันผ่อนคลายก็คงเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก..
"สีนี้สวยจริง"
•เครื่องสำอางหลายชิ้นถูกนำมาเรียงหน้ากระจกเนื่องจากเธอรักสวยรักงามและชอบแต่งหน้า คงมาจากพันธุ์กรรมจากผู้เป็นแม่เพราะก่อนจะตายแม่ของเธอมักสอนเธอแต่งตัวตั้งแต่ยังไม่รู้ความ•
ก็อก ก๊อก
"อีเมจิคุณไฟเรียกไปช่วยคิดบัญชี"
"สักครู่เดี๋ยวหนูไปค่ะ"
"อย่ามาทำตัวออเซาะให้มากนักรำคาญ"
"____"
น้ำเสียงแดกดันคือพี่หมวยไม่รู้ทำไมถึงจงเกลียดจงชังฉันนักอาจเพราะคนในบ้านเรียกใช้ฉันบ่อยละมั้ง
แกร๊ก
"หนูมาแล้วค่ะ"
คุณไฟ ลูกชายคนโตของบ้านทั้งที่เขาฉลาดแต่กลับไม่เคยรอบคอบต่างจากคุณวอมที่ดูเป็นคนไม่เอาไหนแต่เวลาจะทำอะไรก็ย้ำคิดย้ำทำเสมอ
"บอกกี่ครั้งให้เรียกว่าพี่ไง..พี่ไฟ" รอยยิ้มร้ายกาจพูดพลางหมุนเก้าอี้ตัวใหญ่หันมา
"ไม่เป็นการเหมาะสมนะคะ"
"ใครมีสิทธิ์ตัดสินเหรอว่าเหมาะหรือไม่เหมาะสม"
"คุณหญิงคงไม่ชอบใจ"
"ช่างแม่ปะไร"
• ไฟมีท่าทีสนใจสาวน้อยวัยใสคนนี้มากแต่เพราะโดนห้ามเนื่องจากตอนนั้น เมจิ อายุยังน้อย•
"ใกล้ถึงวันเกิดแล้วหรือยัง.."
"ค่ะ"
"วันไหนเหรอ"
"วันเสาร์นี้ค่ะเกิดต้นปีเลยขึ้นชั้นไว"
"จริงด้วยยังไท่จบมอปลายแต่อายุสิบแปดแล้ว..บรรลุนิติภาวะ หึ"
• สายตาเจ้าเล่ห์มองกวาดเรือนร่างผิวผ่องที่เนียนเรียบยิ่งโตใบหน้าจิ้มลิ้มก็ยิ่งสวยมากขึ้นจนเป็นที่เตะตาต้องใจใครต่อใคร•
"อ๊ะ!"
"ขอโทษทีพอดีมือไปโดน..เจ็บไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
หลายครั้งที่เขาตั้งใจพยามลวนลามเช่นใช้มือมาจับกระดุมหรือปกเสื้อจนไปโดนใส่หน้าอก
"นอนกับฉันเธอคิดเท่าไหร่..?" คำถามจากไฟที่กระซิบใส่ทำให้สาวน้อยตกใจ
"คุณไฟโตแล้วนอนคนเดียวก็ได้นิค่ะ"
"เธอนี่มันใสซื่อจริงนะ ฮ่าๆๆ"
แกร๊ก
"ไอ้วอม! มึงไม่เคาะประตูอีกแล้วนะ" ทันทีน้องชายก็โผล่พรวดเข้ามา
"ก็มึงไม่ล๊อค"
"มีอะไร"
"สาวMAมาใหม่สนใจไหม"
"เชี่ยยย..จริงดิวะ"
• คำพูดของน้องชายดึงความสนใจเขาจนลุกเดินไปหาทันที สาวที่ว่าคือไซด์ไลน์ระดับพรีเมี่ยมคนมีเงินเท่านั้นถึงจะรู้จัก•
"!!!!" ทันทีที่เผลอเหลือบมองสายตาดุร้ายก็กราดเขามาใส่ เขาไม่เคยเป็นมิตรเลยสักครั้งสำหรับฉันคุณวอมน่ากลัวที่สุด
หลายวันผ่านไป
"ขออนุญาตมาทำความสะอาดนะคะ" ฉันเดินเข้ามาห้องห้องคุณไฟแต่กลับเห็นลูกโป่งลอยเต็มไปหมด
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู"
"..."
"สุขสันต์วันเกิดนะเมจิ"
"เค้ก"
ขนมที่เรียกว่าเค้กก้อนสีชมพูสวยงามทำฉันตื่นตาตื่นใจคุณไฟยกมาเซอร์ไพรส์ในวันเกิดหรือเนี่ย
"อายุครบสิบแปดแล้วสินะ"
"ให้หนูหรือคะ"
"ใช่แล้วเป่าเทียนสิ"
"ขอบคุณค่ะ"
• เธอวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงจากนั้นก็นั่งบนเก้าอี้โซฟาภายในห้องนอนกว้างหรูหรา พนมมือขึ้นอธิฐานก่อนที่จะเป่าเปลวไฟให้กับมอด
พู่
"เย้! โตเป็นสาวแล้วนะ" ไฟกระตุกยิ้มพลางตักเค้กให้ "กินสิเค้กร้านนี้ดังมาก"
"หนูเกรงใจมากค่ะที่จริงไม่ต้องก็ได้"
"แหม เธออุตส่าห์รับใช้ฉันมาตั้งหลายปี..."
"___"
ในขณะที่เขาพูดกลับใช้มือจับผมยาวฉันขึ้นทัดหูแล้วเขยิบตัวมานั่งด้านข้างรู้สึกแปลกจังแบบว่า..เขาใกล้เกินไป
"ฉันมอบของขวัญให้เธอแล้วแบบนี้จะตอบแทนฉันยังไง"
"หนูไม่ได้ขอนะคะ"
"ชอบความตอบตรงของเธอจังสาวน้อย"
"คุณ..ไฟ ฮึก"
"ทำไมแค่นี้เอง"
• เสียงเธอเริ่มไม่นิ่งเมื่อมือหนากำลังล้วงเข้าในเสื้อชุดเมดแม้จะปิดอย่างมิดชิดแต่เขาก็ขยำมันจนถึงเนินนมสาว•
"หยุดนะคะ! ฮึก" ฉันแทบจะร้องไห้ทั้งกลัวทั้งสั่นแล้วตอนนี้
"นมเธอสีสวยหรือเปล่า..ขอดูหน่อยสิ"
- Writer
