แม้แต่กับเขมริน...มีบางอย่างกระตุ้นเตือนสำนึกของหญิงสาวให้ตื่นขึ้นรับความเป็นจริงที่ว่าเธอเคยสงสารผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน ภาพของกลีบดอกไม้และใบหญ้าที่โรยราเสมือนความรักของเธอผู้นั้นยังแจ่มชัดอยู่ในภวังค์มิอาจลบเลือนได้ ปรายฟ้ารีบดึงมือกลับไปในฉับพลันจนก้องกาจเองก็รับการแสดงออกของผู้ที่อยู่ตรงหน้าแทบไม่ทัน
“ปรายขอตัวไปหาคุณก่อนนะคะพี่ก้อง ปรายลืมไปว่าปรายมีธุระจะคุยกับคุณพ่อค่ะ”
ร่างบางผุดลุกขึ้นและเดินออกไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งไว้ให้ก้องกาจนั่งงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โธ่เว้ย!...บ้าจริง!” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวสบถกับตัวเองเบา ๆ ขณะกำหมัดแน่น ดวงตาคู่นั้นแปรเปลี่ยนจากความหวานฉ่ำเป็นวาวโรจน์ด้วยความคั่งแค้น
“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะนี่!...ปรายฟ้า เธอคงอยากเห็นครอบครัวตัวเองไม่เหลืออะไรสักอย่าง ถ้าอยากอวดดีเธอต้องได้เห็นความย
